Tanzania en Malawi avonturen

Kilometers on road, off road, door modder, gaten, water en zand wegen afgelegd. Met Ferry,tuk tuk, fiettaxi, te voet, motor, auto bussen en busjes (of wat daar op lijkt ;) Vanaf de kust in Tanzania tot aan Lake Malawi waar ik nu ben. Op een droomplek, aan het meer….. Ik begin maar gewoon weer bij het begin, een week of drie vier geleden. Toen stapte ik achterop een motor en in een busje van fish eagle point naar Bagamoyo. Bekend terrein, ander onderkomen. Een prive huisje dichtbij het strand, en op de motor binnen vijf minuten in historisch Baga. Ik geniet van wandelingen aan het strand, de paar leuke eettentjes en de fijne sfeer daar. Ik ontmoet Allan weer, die een eigen campsite heeft in Saadani NP. Mooie kans om met hem die kant op te rijden en een paar dagen in een safaritent te vertoeven. Middenin het groen, buitendouche en rust!! Geen olifanten gespot hoewel die regelmatig een bezoek brengen aan Peku Peku. Er is een andere groep reizigers en samen zitten we ‘s avonds om het kampvuur met een Serengeti biertje en heerlijk eten. Na een paar nachten stap ik weer in de jeep en slaap nog een nacht in Baga. Nu ik toch in de vertrouwde omgeving ben zoek ik ook Fransesco in Pangani nog op. Het Italiaanse eten en het mooie uitzicht over de mangrove en oceaan is een refreshment voor de mind. Die duik in het zwembad dan weer een refreshment voor the body ? Ik lees veel en voel me meer dan relaxed!

Dan even goed denken en ‘voelen’, ik ben dichtbij Zanzibar. Kan besluiten er heen te gaan, maar iets houdt me tegen. Misschien het idee dat Zanzibar erg toeristisch is, en dat dat het reisgevoel wat zou wegnemen? Ik kan er moeilijk taal aan geven maar besluit toch de ferry vanuit Dar es Salaam te pakken en het gewoon te beleven. Ik kies voor een mooi plekje aan Jambiani beach. Een prachtig strand, Zanzibar is mooi! Stonetown wemelt van de Arabische invloeden en is echt de moeite van een bezoekje waard. De derde nacht slaap ik in een idyllisch hotelletje middenin de oude stad. Na een stevig ontbijt pak ik de ferry weer terug naar het vaste land, en vervolg mijn weg in etappes. De trein skip ik voor het gemak omdat deze vaker niet dan wel lijkt te gaan als ik de locals mag geloven. Dus bus time again. De eerste stop over is Morocorro…… Ik merk meteen het verschil in temperatuur, de vegetatie en de bergen. Onder de indruk ben ik en ik krijg meteen de hike kriebels. In een hotel gerund door een Griekse dame ontmoet ik een man die me graag de omgeving laat zien. Heerlijk om de schoenen weer onderuit de rugzak te toveren en in beweging te komen. Ik proef de Afrikaanse keuken weer bij hem thuis( zoete aardappel, chapati bonen en cassave) en schuil af en toe voor de regen bij de dorpsbewoners. Dat zijn onvergetelijke momenten omdat je dan even ‘echt’ bij de mensen thuis bent en met ze in gesprek kan gaan over het leven in Tanzania. Ik hou er zo van. Soms schrik ik van de verhalen. Rotsblokken die afbreken door de regen en huizen die daardoor zwaar beschadigd zijn. Mensen die dit niet overleefd hebben… Verdrietig. Die regen komt dan ook soms met teveel bakken uit de lucht waardoor oogsten ook weer mislukken… Twee dagen reis ik met busjes, waarvan de uren Afrikaans zijn. Dus die rit die vier uur zou duren duurt tien of elf, en die andere rit naar Mbeya zelfs 16 !!! uur in plaats van de beloofde zes. Maar goed, dat wist ik natuurlijk al, maar vooral die rit naar Mbeya kostte me (beetje) ongeduld …. Ik zat naast een jongen, zijn universiteit en huis liggen vlakbij mijn hotel. Zo liep ik met hem naar het hotel, eindelijk de benen strekken. Ennnn ik had meteen een gids voor de volgende dag. Kelvin wilde me graag de stad laten zien. Zo vergezelde hij me een aantal dagen in en rondom Mbeya. Deze stad voelde voor mij fijn, en ook het hotel gerund door Indiase mensen was een plezier (mede door de uitzonderlijk lekkere curries)

Tja, en dan is het tijd voor ‘de oversteek’ naar Malawi. Zeer relaxed stapte ik een busje in naar de grens, achteraf goed om deze relaxte basishouding te hebben want deze keer was de grenservaring wat minder leuk. Zachtjes uitgedrukt. Heb er vijf uur doorgebracht omdat ik een e visa moest hebben. Van kantoor naar kantoor. Geprobeerd de e visa op dat moment nog aan te vragen met een zeer dominante grensbewaker voor me. ‘Rustig blijven Jet’, zei ik tegen mezelf. ‘Blijven lachen’. Maar oh, dat lukte op een moment echt niet meer. Vooral toen er schreeuwen aan te pas kwam en ik een hokje werd gezet en ik op ‘de baas’ moest wachten. Dat was echt uren later. Kort gezegd, ik heb de lunch voor die ‘baas’ moeten betalen, 80 dollar (in plaats van 50). Ook heb ik moeten betalen met mijn gemoedsrust en orientatie vermogen. Toen ik eindelijk mijn visa had en een bus naar Karonga wilde pakken, moest de chauffeur hard, heel hard lachen. In mijn consternatie was ik weer teruggelopen naar de Tanzaniaanse kant. (whahaaaaaa) dus nog maar een keer de grens over naar Malawi ;) De klok een uurtje terug en nog een hotel vinden want het werd al donker. Ik neem een taxi want ik wacht te lang in de bus voordat hij vertrekt. In Karonga is geen plek te vinden omdat de president de volgende dag op bezoek komt. De chauffeur nodigt me bij hem thuis uit, en zijn vrouw kookt maispap en biedt me een slaapplek aan. Zo eet ik Nsima (smakeloos dikke brij maispap) en slaap ik op de grond. Maar de gastvrijheid maakt alles goed. En ik ben weer een ervaring rijker. Jan Willem en Lonneke informeren me rijkelijk via de app naar welke mooie plekken ik kan gaan. Malawi kenners ten top. Ik ga naar Chitimba camp gerund door Carmen en Ed, een Nederlands stel. Lekker weer Nederlands praten ? en de volgende dag naar Mushroom farm. Een magisch mooie plek in de heuvels. Ik wandel ernaartoe en laat mijn zware rugzak in Chitimba. Prachtige wandeling waarbij ik zonder nat pak de farm bereik. Ook weer bekend terrein want in 2015 was ik hier met Ellen JW en Lon. Het uitzicht is nu grijs helaas omdat het weer veranderd. Geen warme kleren mee ook, maar ik geniet van de cliffside cabin, het heerlijke eten en de gesprekken en de gezelligheid met andere reizigers. Ik ga nog naar een feest in de universiteit van Livingstonia. Live music en feestende studenten. Erg vermakelijk. Tussen de buien door is er uitzicht en na een paar nachten wandel ik zonder regen weer terug naar Carmen en Ed. Dan is er de volgende dag geen busje die me naar Mzuzu kan brengen. In ieder geval niet na een paar uur wachten dus stap ik in een shared taxi. Opgepropt merkt mijn rug de slechte weg op…. Au….

En dan is er de road police die ik van mijn eerdere Malawi ervaringen nog wel ken. Een paar keer moeten betalen en twee keer van taxi gewisseld omdat de chauffeur geen rijbewijs had. Tja. Avontuur… dat wel. En wat is het hier mooi, UB 40 en Bob Marley klinken door de krakende luidsprekers in de taxi en ik geniet. Ik bereik Mzuzu en Macondo camp (ook getipt door JW en Lon) is een fijne bestemming. Italiaanse eigenaren, heerlijke sfeer! Ook hier hike ik in de heuvels rondom Mzuzu en ik drink cappucinno en s avonds hun eigen gemaakte limoncello! Regen blijft af en aan gaan, en ik zie op mijn weer app dat het beter is aan het meer. Achterop een motor maak ik een fantastische rit van 60 km naar de plek waar ik nu ben. Een huisje direct aan het meer, een paradijsje. Ik ben hier de enige gast dus zoveel rust!

Andrew, de manager brengt me nu net een glaasje wijn en ik heb een uitzicht over het meer, de houten vissersbootjes. Het leven voelt goed. Maandag kan ik de Ilala (veerpont) naar Nkatha bay nemen. Wederom bekend terrein.

Ik wens jullie allemaal lente toe! Ik laat gauw weer wat van me horen of lezen. Heel veel liefs Jet.

Uganda en Kenia

Jambo Jambo!

“Is het dan echt alweer een maand geleden dat ik mijn blog geschreven heb?” Ja, jee, iets met tijd dat vliegt als je het naar je zin hebt… Ik heb heel wat beleefd in Uganda, en ben twee weken geleden de grens met Kenia overgestoken en dan nu alweer bij Kidscare.

Uhhhhh….ik begin maar gewoon bij waar ik was gebleven…. En dat was Kampala, dat fijne guesthouse vanwaar ik mijn pack weer op mijn back heb gezet en richting lake bunyoni vertrok. Op een eilandje in een eco lodge bleek ik zowaar een magisch mooi uitzicht te hebben over het meer, en prachtige sunset. Het was niet druk, samen met Martha, een pools meisje deelde ik de lodge. Hiken, varen en vooral enorm relaxen van de rust en de prachtige natuur. Toen we op een steiger zaten te lezen hoorden we een geluid in het water. Het kon geen vis, krokodil of nijlpaard zijn want die zwemmen niet rond in dit meer. Wat dan? Een mzungu in het water? Ja, het is een mzungu en hij komt dichterbij. Was gewoon heel grappig, deze Poolse man kwam van een ander eiland zwemmend onze kant op en we raakten aan de praat. Die avond hebben we gezellig geborreld en heb ik vooral veel reistips meegekregen. Ik volg mijn gevoel maar weer eens en blijf dagen langer dan ik had gedacht. Ik vertrek na ruim een week naar Kampala terug en neem een appartement. Lekker een heel ‘huis’ voor mezelf. Was ook eens fijn en ik genoot van dit buurtje. Ik bezoek marktjes, lunch aan het meer en gebruik de safe boda app eindeloos om lekker rond te tuffen.

Dan wil je na een paar dagen graag deze stad achter je laten omdat ie ook veel energie vraagt… dus ga ik op weg naar de muchison falls die een enorme indruk op me achter lieten.

Deze falls zijn zo krachtig en machtig. Ben er met mijn gids een hele middag gebleven om te luisteren, te kijken en gewoon (daar) te zijn. Super. Daarvoor had ik in de ochtend de chimpanzee trekking gedaan. Kruipend en sluipend door de bossen om ze te zien. Ook dit is geweldig. Dat geluid dat ze maken, en spannend om steeds iets dichterbij te komen. Best groot. Eentje is heel heel groot. En best dichtbij. Ik doe een stap naar achteren om het volgende moment in het water te liggen. Modderwater. Doorweekt ben ik, en heel vies. Maar we gaan gewoon door, sluip door kruip door. Ik ben blij dat ik deze tour doe, ik ben gelukkig niet met een grote groep. Alleen twee gidsen staan me bij. Ik droog op, klop de modder van me af en later kunnen we door naar de Muchison falls. Geweldige dag gehad. Ik blijf nog een dag of twee in Masindi en matatuu dan terug naar Kampala.

Kampala naar Kisumu, 300 km. Dit was weer zo’n schoolvoorbeeld van reistijd in Afrika. Vol goede moed stap ik om zes uur in de vroege ochtend in de matatu, ze beloven me 2 uur tot de grens. Maak daar maar 8 van ;) Bij de grens zeker twee uur op een stempel gewacht, en toen een andere matatu genomen. Tegen zes uur was ik in Kisumu, waar ik na de drukte van de stad zo enorm verrast was door het gave guesthouse aan het meer!

Doordat het guesthouse zo chill was bleef ik nog drie dagen in Kisumu en op aanraden van mijn broer bezoek ik voor twee nachten Kakamega forest. Prachtig tropisch regenwoud met zoveel verschillende vegetatie. Ik loop er graag rond met mijn gids en heb een paar heerlijke dagen in de natuur.

De reis van Kisumu naar Nairobi was relaxed en ging best snel! Nairobi/Nairobery is een verhaal apart. Heel andere sfeer dan Mombasa, veel gehaast, voel me minder op mijn gemak. Toch besluit ik hier een paar dagen te blijven. Te ervaren hoe deze stad is als ik er langer ben. Ik neem gelnagels in een beatysalon, maak lol met de mensen maar besluit toch maar geen hairextensions te nemen al dringen ze zo aan ;) Het is weer een belevenis. Ik ga heerlijk uit eten, bezoek shopping malls, en het uitzicht vanaf het dakterras van het hotel is bijzonder, zo’n drukke stad. Dan kan ik niet wachten om naar Mombasa te gaan en de vertrouwde kust! Zo vertrek ik met best een snel busje van Nairobi naar Mombasa en voel me meteen thuis. De temperatuur is standje heet, en de geuren en kleuren en mensen voelen weer veel beter. En dan een piki piki naar Nyali, een appartement, met zeezicht!

Ik kan bijna niet wachten de volgende dag naar Ukunda te gaan, lekker naar Diani beach. Dat is wat ik doe de volgende dag en een ferry en matatu later zit ik met mijn voeten in het witte zand en een cocktailtje uit te kijken over de Indische oceaan..

Ik ben nu weer ‘Mwaka’ bij kidscare en omgeving, een warm welkom kreeg ik, en zo ben ik weer aan het ‘werk’ Scholen bezoeken, leerkrachten coachen en presentaties voorbereiden. Klinkt wel even wat anders dan het vrije reizen, en dat is het ook. Maar ook weer zo mooi om mijn skills en ervaring te delen. En de stranden komen in de weekenden zeker aan bod. Keep you posted

Tot de volgende blog,

Liefs Mwaka ?

Uganda life

Hoi allemaal,

Zomaar zijn er alweer drie weken voorbij, weken vol avonturen, mooie ontmoetingen en contrasten. Uganda is fijn!

Bukoba was mijn laatste stad in Tanzania en in de vroege ochtend zou een boda (motortaxi) komen om me naar het busstation te brengen vanwaar de bus naar Kampala om zes uur zou vertrekken. Omdat nou eenmaal niks zo gaat als gepland, vertrok deze bus natuurlijk pas om negen uur. Twee Zambianen die op weg waren naar een kerk in Kampala ontmoette ik daar in die vroege uurtjes, deelde koffie, chapati en verhalen en uiteindelijk mocht de reis beginnen. Poeh, dat we was me een REIS. Vele hobbels bobbels stops later kwamen we aan bij de grens. Stempel gezet en gewacht gewacht gewacht. Geduld. ‘Zal ik Kampala nog halen voor het donker?’ Nee dus. Geen boda voor mij in het donker, dus taxi genomen naar het guesthouse. Mijn eerste ervaring met Kampala? Crazy verkeer, chaos, en druk… alleen maar stapvoets rijden en een taxi die me afzette. Voor het guesthouse gelukkig maar ook qua prijs. Mzungu prices zijn hier aan de orde van de dag. Hij verdriedubbelde voor het gemak de prijs die mondeling was afgesproken. Beetje (erg) geirriteerd heb ik hem het oorspronkelijke bedrag gegeven en gauw ingechecked. Guesthouse was een verademing. Fijne rustige wijk, mooie tuin en heerlijk ontbijt.

Ik had via Mary in Bukoba het tel nummer van Bill gekregen. Hij zou mij de stad kunnen laten zien. De local plekjes zijn voor mij de mooiste ervaringen. En het voelt vrij om niet met een toeristische tour mee te gaan maar zelf te kunnen bepalen waar je links of rechts wil. Bill nam me mee naar markten, enorme moskee en local restaurants waar ik zoete aardappel, matoke (banaan) met een zalige pindasoep at. Met de boda van plek naar plek. Genieten van alles wat je onderweg ziet en soms de adem inhouden omdat het spannend is in het chaotische verkeer met de wegen vol gaten. Een paar dagen ben ik met Bill opgetrokken en heb veel geleerd over de geschiedenis en cultuur van Uganda. Hij blijkt ook een stichting te hebben die kinderen van alleenstaande moeders helpt. www.hiskareworldwide.org

De “sesse islands”, daar had ik zin in na paar dagen city life en veel prikkels. Met een ferry vanuit Entebbe kun je erheen. Wat gaaf, voor 2 euro zit je vier uur te genieten van het uitzicht op lake Victoria en boat life Uganda style ;)

Hotelletje bleek fantastisch. Midden op het eiland. Met een boda man heb ik wederom een aantal dagen rond getuft, verschillende ‘stranden’ bezocht, en gesnoept van het lokale aanbod aan fruit, chapati, groenten. Rolex is hier geen horloge maar een opgerolde chapati met avocado, ei en tomaat. Prima te eten ? Niet normaal meer zoveel palmbomen hier, er wordt hier veel palmolie geproduceerd! Lekker groen en tropische sfeer dus!

Met de boda ben ik via de andere kant van het eiland teruggegaan. Een ferry die ons naar het vaste land bracht was er nu in een half uur. Daarna nog wel weer uren afgewisseld met boda en busjes maar uiteindelijk was ik voor het donker weer in Entebbe. Nog maar een nachtje geboekt in een hotel en de volgende ochtend op weg naar Jinja. Waar het waanzinnig fijn toeven was in een hotel met uitzicht op de Nijl.

Hier veel langer gebleven dan gedacht, watervallen bezocht. Geraft op de Nijl. Geweldig en spannend. Adrenaline ten top. Met een houten vissersbootje op de Nijl gevaren, naar een cave waarover het verhaal gaat dat Idi Amin zich daar schuil hield. Vanuit het bootje zag ik apen, de mooiste kleurrijke vogels en kameleons. Magisch.

Terugweg van waterval was ook avontuurlijk. Met bakken regende het, en dan verandert de weg ook in een soort waterval, van modder wel te verstaan. Het kostte ons uren om terug te komen.

Dan naar Mbale, waar ik eerst een hotel heb geboekt zonder sfeer en vriendelijkheid. Nee. Hier blijf ik niet. Ik loop wat rond en zie een ander klein hotelletje. Schot in de roos. Geen geld (7 euro incl ontbijt) en ook nog een warme douche. Al gauw raak ik met de eigenaar aan de praat en hij neemt me graag mee op tour door dit stadje. Marktjes (of course;) en een museum. ’s Avonds kijk ik Arsenal Manchester met hem en zijn broer in een ‘pub’. Geweldig. Hier geniet ik zo van. Hoe de mensen helemaal opgaan in de wedstrijd en die hele sfeer eromheen. Ik heb hierdoor niet naar de wedstrijd gekeken, maar genoten van het koude Nile bier en de enthousiaste en ook verdrietige en teleurgestelde mensen bij elk doelpunt. Deze Ugandezen weten zich te uiten ?

Lui word ik van de afgelopen dagen op de boda en in de busjes. Krijg zin in hiken. Sipi schijnt heel mooi te zijn. Ik sla het aanbod van Richi af om me daarheen te brengen en samen te hiken. Goedkoper en leuker is het om zelf deze reis te maken. Dus stap ik in een busje en kom aan in een hotel met een waanzinnig uitzicht over de vallei en de sipi falls. Algauw ontmoet ik een vrouw uit Egypte die ook alleen reist. We delen onze reiservaringen en hebben het gezellig. Met een local kan ik voor een paar euro hiken en de zoveelste waterval ;) bezoeken. Prachtig maar helaas heb ik een oogontsteking wat erg pijnlijk is. Zo goed en kwaad het kan naar een hospital getuft en wat een geluk. Druppels en zalf op voorraad en binnen een dag weer helder pijnloos zicht. Omgerekend 1 euro voor de medicatie. De hikes maak ik de volgende dagen af, en mijn luiheid is helemaal verdwenen als ik met een hotel medewerker in de vroege ochtenden mijn hardlopen weer op kan pakken. Dat valt nog niet mee in dit bergachtige gebied.

Dan weet ik het even niet meer. Ik ben al dicht bij Kenia, maar Uganda heeft nog veel te bieden. Ik besluit weer terug naar Kampala te reizen om vanuit daar meer te zien. Wel even 8 uur reizen, maar zeker niet afzien. Ik ontmoet een Duitser in de bus met interessante verhalen. Hij heeft een huis gekocht net buiten Kampala, ik word uitgenodigd om te komen bbq en, dat aanbod sla ik niet af.

Dan keer ik weer terug in het fijne guesthouse in Kampala vanwaar ik dit reisverhaal maak. Straks ga ik met Bill wat gezinnen bezoeken die hij ondersteunt met zijn stichting. Een andere kant, de sloppenwijken van Kampala……

Zo is in een notendop weer beschreven wat ik in de afgelopen weken heb beleefd.

Keep you posted.

Liefs, Jet

Tanzaniajet

Lieve allemaal,

Een regenachtige ochtend in Bukoba, Tanzania. Ontbijt, en uitzicht op Lake Victoria. Wat gister glanzend in het zonlicht een wat exotischer vibe had ;)

Maar meteen een mooi moment voor een update van mijn eerste drie weken op reis door Tanzania.

Geen moment heb ik me alleen gevoeld. Omringt door zonlicht, de prachtige natuur en kleurrijke lieve gastvrije mensen voel ik me geweldig energiek. Ik was er niet echt bang voor maar toch ben ik dankbaar dat het reizen zo lekker gaat hier en dat het allemaal gewoon ‘ontstaat’. Klinkt gek misschien maar veel plannen maak ik niet. Als ik twijfel welke richting ik op wil komt er vanzelf iemand of iets op het pad waardoor het ineens duidelijk wordt.

Op Dar es Salaam aangekomen stond taxichauffeur Patrick al klaar om me naar Bagamojo te brengen. Daar had ik alvast een questhouse gereseveerd. Fijn om zo relaxed te beginnen, en meteen genoot ik van deze autorit en de gesprekken met Patrick. Na twee uur waren we 80 km verderop in het fijne Bagamojo. Het pijnlijke slavernijverleden is hier nog zichtbaar. Historische gebouwen en gedenktekens, een grote vismarkt, en veel beweging en drukte in de haven. Ik kan daar uren naar kijken, en het ontbreekt nooit aan contact met de mensen. ‘Karibu’, klinkt het. En zo maak ik met veel mensen een praatje, loop wat rond en drink een koud Kilamjaro biertje bij een klein restaurantje.

Mijn reis is alvast goed begonnen ?

Tanga is mijn volgende stap, al ging deze minder smooth. Piki piki (yahooooo het mag weer, achterop de motor!!!!) genomen naar busstation. Kaartje in the pocket. Bus vertrekt om 10 uur. NOT. Elf uur dan? NOT. Twaalf? Een uur?.NOT. Hmmmmmm…. Goede oefening in het moment te zijn en te genieten van wat er is. En is veel te zien op zo’n station. Elke bus die aankomt blijkt niet mijn bus te zijn, maar ik voel me relaxed.

En zo blijkt er zomaar een bus aan te komen richting Tanga. Uren later kom ik aan, stap weer achterop mijn favo piki en race richting hotel.

Na een goede nacht een bus naar Pangani genomen. Geen verkeerde keus. Aan een hobbelig zandpad ligt daar een heerlijke lodge, rieten huisjes met uitzicht op mangrove en Indische oceaan. Eigenaar Fransesco heet me welkom, en ik blijk zowaar de enige gast te zijn. Ik word in de watten gelegd. Koude witte wijn, iIaliaanse gerechten. Ik blijf langer dan ik dacht, wandel, lees en ga zelfs nog naar Mivomuni. Dat is een plaats waar JW en Lon jaren geleden vrijwilligerswerk deden op een schooltje. Lonneke had daar in 2006 twee muurschilderingen gemaakt en vanaf Pangani was het maar een uurtje achterop motor. En zo genoot ik van het ritje achterop de piki naar Mivomoni. Reggaemuziekje aan, zwaaiend naar de kinderen die met een grote glimlach een Mzungu (blanke) ontdekken achterop. En zowaar…. Ik ontdek dat er nog een schildering aanwezig van Lonneke. Wat gaaf ?

De kust verruil ik voor de bergen. In de overvolle bus. Ik moet staan, al is staan niet het juiste woord. Je kunt het beter ‘hangen’ noemen want zo opgepropt als de bussen in Afrika zijn, zo is het vermoedelijk nergens. Als je nog kunt stapelen is er plek. Zo zit ik dus regelmatig bij mensen op schoot of zij bij mij. Neus moet ik wel regelmatig dichthouden ;)

Maar in deze bus hing ook Anna tegen mij aan. Een vrouw die een huisje in haar tuin bouwt in de Usambari mountains. Ze vertelt me erover en vraagt of ik daar wil logeren. Super. En zo beland ik bij deze familie in de tuin in de prachtige Usambari mountains. Ik maak wandelingen, eet met hen mee en bezoek zelfs een kerk op eerste kerstdag. Vrolijk dansend en zingend begon deze dienst. Na vier uur was het nog niet afgelopen en was het een lang prevelen van Swahili. PFFFFF deze keer even geen geduld meer, onrust alom bij mij. Kan ik wel weg gaan? Het moment kwam dat ik durfde en maar goed ook. Achteraf duurde de dienst zeven uur.

Dan hoor ik van Allan, een gids die in Bagamojo ontmoette dat er een paradijs is in Lushoto. Hij komt daarheen en ik neem ook een piki de berg op. Het is een training voor de spieren. Goed vasthouden, steil omhoog. Maar het hotel en uitzicht zijn adembenemend. Veel hoef je hier niet, met Allan maak ik wandelingen, en drink biertjes bij het vuur ’s avonds. Ook ontmoet ik hier voor het eerst een groep uit Nederland. Fijne sfeer!

Dan ga ik via Moshi, Arusha, Singali richting lake Victoria. Mwanza blijkt een toffe stad. Ik heb een wat shabby goedkoop hostel maar met fantastisch uitzicht op het meer. Ik ontdek Saalani, het kleinste NP van Tanzania. Het boottochtje was fijner dan het park. Dat viel wat tegen. Twee leeuwen in een kooi, en een keurig pad wat je kunt volgen. Meer een dierentuin gevoel. Tja, dat hoort ook bij reizen. Wel ontmoet ik daar een Engelse vrouw die in deze stad woont en mij meeneemt naar een plek op de rotsen waar we chapati en wijn deelden en genoten van de sunset!

Ik wil met een boot naar Bukoba, maar die vertrekt niet zoals beloofd. Dan maar een bus. Zowaar, ik kan meteen instappen. Maar dan duurt het nog twee uur voordat het busje (over)vol is en we wegrijden. Ik mag na een uurtje opgepropt verhuizen naar een plek voorin en geniet van de uitzichten!

En zo ben ik weer terug bij lake Victoria in Bukoba. De regen is inmiddels gestopt. Ik heb gister toch maar een hardloopbroek gekocht. Ik ga zo rennen naar een mooi strand, 8 km verderop en dan dan een piki terug ;)

Liefs, Jet

Sawa Sawa

Lieve allemaal.

'Sawa Sawa' hoor je hier dagelijks, het is de uitdrukking voor ' okay begrepen', en ook is 'Sawa Sawa' de naam van de beachlodge waar ik heeeeel graag en vaak kom Omdat je daar zo lekker bij kan komen. Esther weet nu ook waarom ik zo graag bij Sawa Sawa kom. Was zo fijn samen te genieten en de ervaringen te delen! En dan met een koud drankje te proosten op het leven. Op een ligbedje met uitzicht op de Indische oceaan.

En zo is het alweer een week of zes geleden dat ik in dit blog heb geschreven. En dan weet je even niet waar je moet beginnen. Zoveel ervaringen rijker weer.

Esther en Hanneke zijn geweest. Wat een fijn bezoek was dat. Kidscare laten zien, achterop de piki piki twee SSU's bezocht. Verwondering en ontroering bij hen om te zien wat KC doet.

En dan met Esther de goede reis vibes die we een half leven geleden samen deelden zo weer oppakken :) Nu niet door Azië backpacken maar matatu tuktuk en piki piki tourtjes door Kenia. Zeer gezellig!

Samen naar Tsavo t'he luxury way'.In plaats van de boodschappen achter in de auto bij driver JW een paar maanden geleden, nu een Keniaanse chauffeur, twee luxe lodges 'all inclusive'. Dat de big 5 niet altijd bij all inclusive hoort was nu ook onze ervaring. De 'big 2' hebben we gezien. Genoeg buffels en olifanten. Die zagen we dan weer vanuit onze lodge water drinken. De buffels met honderden tegelijk in een stoet achter elkaar aan. Magisch. We leerden dat olifanten lang onder water kunnen blijven. Dat zagen we dan weer gebeuren bij de schemering vanuit de lodge.

Via Hanneke Caren leren kennen. Hanneke support haar met de bouw van haar winkeltje en huis. Nu ik toch in Kenia ben bezoek ik haar regelmatig. Zo leuk om de ontwikkeling te zien en het winkeltje te zien groeien. Good vibes.

Good vibes krijg ik ook van het werken voor de SSU's. Hoewel ik nu veel meer op kantoor bezig ben omdat het vakantie is. Schrijven ven de eindevaluatie. Wat hebben we mooie stappen gemaakt. Samen met Rita hebben we de leerkrachten en de leerlingen mogen begeleiden in het ontwikkelen van meer creatieve skills. Wat werden de leerlingen blij van het maken van de flessen en de cocosnoot bowls. Ook Aisha an Friends is een succes. Tweede training afgelopen vrijdag gegeven. Wauw. Een hele dag training over het belang van erkennen en herkennen van de vier basisemoties. Over good vibes gesproken. Het gaf veel voldoening om te zien hoe goed deze training werd opgepakt. Hoe het team open praatte met elkaar. Een interactieve dag dat werd beloond met een certificaat. Glimmend van trots nam het team het in ontvangst.

Nu op een tropisch kantoor aan het werk, straks aan de slag met het maken van een powerpoint voor de vergadering van morgen met de headteahers! Laten zien hoe belangrijk het is dat de zes SSU's er zijn. Dat de leerlingen niet voor niks 'Children with Special Abilities' genoemd worden. Dat ze mogelijkheden hebben en ze allemaal kunnen leren!! Daar heb ik mooie foto's genoeg van dus we gaan ervoor! Dat blijft gewoon een uitdaging in Kenia.......om het op de lange termijn te laten werken moeten de hoofdmeesters en juffen meewerken!

Een minireisje heb ik ook nog alleen gemaakt. Matatu gepakt naar de ferry Mombasa. Samengepakt, wat een drukte ;) Op weg naar de noordkust, Malindi en Watamu. Conclusie getrokken dat Malindi het niet haalt bij Diani voor mij. Maar dat Watamu beach dat weer ruimschoots goedmaakt. Foto's zal ik straks toevoegen als het internet het toelaat.

Sawa Sawa is ook vandaag weer de plek waar ik na deze dag ga bijkomen.Een fijne zeebries als beloning na een dag tropical heat binnen de muren van KC.

En dit weekend mijn verjaardag vieren met Rodah Rita en Cellita. Ik heb alvast een fijne lodge gehuurd waar zij ook kunnen blijven slapen. Dat wordt vast fijn dansen in een van de reggae bars of waar dan ook. Genoeg swing en vrolijkheid in Diani. Dat is dan ook meteen een beetje het afscheid bedenk ik me nu De tijd vliegt voorbij en 25 maart komt Liset naar Kenia! Zin in!

Liefs Jet

Polle Polle

Lieve allemaal,

Hoog tijd voor een nieuw verhaal, al is dat niet helemaal volgens de Keniaanse regels. Polle Polle is de boodschap, doe vooral rustig aan, en maak je niet druk. ' Hakuna Matata'

( Jet) Mwaka wordt nu overal herkend, zo erg dat ik wegduik in de matatu omdat het gewoon bijna te erg is. MWAKAAAAA MWAKAAA roepen ze en trekken alles uit de kast om me sinaasappels, cashewnoten, mais of mangos te verkopen. Wel met 20 tegelijk scharen ze zich om de matatu heen. De chauffeur is zelfs een keer uitgestapt om het te filmen Hetzelfde geldt voor de motortaxi's, ze weten niet hoe snel ze naar me toe moeten komen om me een lift te geven. Ik kijk eerst of ze geen qat eten, en een rijbewijs hebben. Je ziet helaas veel mensen, vooral mannen die qat eten. Aan hun ogen kan ik het ook zien. Zijn deze zaken afgevinkt dan spring ik achterop om een school te bezoeken. Steeds vaker bezoek ik de scholen ook alleen. Ik weet nu immers de (zand)weg. Al is het ook gewoon onmogelijk te verdwalen hier, iedereen kent de dorpen en willen graag wat schilling verdienen om je erheen te brengen.

Dan 'Polle Polle' , hier wat voorbeelden waarbij ik dat intens ervaar;

Als je een training gaat geven dat begint om 830 en de meesten komen om 1030 aankakken. De rest komt niet

Als je in de matatu zit en je doet over 20 kilometer 3 uur omdat er kokosnoten ingeladen worden. Grote zakken vol, het dak volgepakt en ook de matatu. Dat je dan tussen de kokosnoten zit en niet vooruit komt tegen de bult op. Dat je dan eerst wacht tot er een heleboel mensen zijn die willen duwen. Dat dan niet helpt. Dat je dan lopend de bult op moet met de anderen. Dat je dan dan de matatu met chauffeur en kokosnoten met een dikke wolk zwarte rook uit de uitlaat aan ziet komen vanaf de bult. Dat je daarna weer instapt en dan stapvoets verder rijd. Dat ja dan pas bedenkt.... ik pak een andere matatu....dat deze andere matatu onderweg pech krijgt en dat ik enkele km verder toch maar weer in die kokosnoot matatu stap die langs komt rijden. Nou DAT

Als je op maandag de kantoordag hebt en na de lunch zo ongeveer de helft van het CSA team ziet slapen achter hun laptop.

Er zijn nog meer voorbeelden hoor maar die bespaar ik jullie. De rest maakt alles goed, de prachtige kleurrijke mensen, de chit chats, het weer en al die mooie palmen en fruitbomen. En niet te vergeten de Indian ocean. Wat regelmatiger zoek ik de zee ook op door de week, en boek ik bij Sawa Sawa. (wat weer 'okay' betekent)

En dan ben ik nog met een gids naar Shimba Hills geweest. Prachtige natuur maar het wildlife spotten viel wat tegen. Na welgeteld 145 baboons, 1 schildpad en wat kleurrijke vogels was ik wel toe aan een iets pittiger dier. Die kwam deze dag niet tevoorschijn, in ieder geval niet op de plek waar ik me bevond.

Oud en nieuw heb ik in Mombasa gevierd. Al heb ik vooral genoten van het kijken naar al die mensen die helemaal op gaan in de Afrikaanse muziek en ALLEMAAL kunnen dansen. Iedereen heeft hier gewoon ritme.

En dan vergeet ik bijna nog te vertellen over het werk in het veld. Het positieve is dat ik nu elke SSU een week bezoek. Hierdoor kunnen we meer focus leggen op doel en inhoud. Ik voeg wel wat foto's toe, deze zeggen vaak meer dan woorden. En soms wil ik ook van alles maar moet ik me ook realiseren dat de leerlingen met honger en dorst op school komen, en er geen water is in de school.. Het voedselprogramma moet weer een doorstart maken door de droogte. Dus we hopen erg op regen. Dat staat dan boven alles.

Ik word geroepen voor de lunch, waarschijnlijk samosa's met greengrams. Love it.

Tot de volgende keer, en Polle Polle ;)

Groetjes Jet.

Van Masimbani tot Tswaka,

Jambo iedereen,

Fijn nieuws, er begint wat meer te regenen hier in de Lunga Lunga regio. De grote droogte lijkt voorbij nu. Al moet het nu doorzetten. Fingers crossed.

En nu weer een (reis)verhaal van mij, zo tegen de kerstvakantie aan.

Ik maak heel wat kilometers naar de dorpjes, het blijft genieten. Iedereen moet lachen als ik weer met een big smile achterop de piki piki wegrijd op weg naar de scholen. Voor de social workers is het dagelijkse kost, maar voor mij blijft het een belevenis.

Op de scholen ben ik samen met Rita bezig om de creativiteit van de leerkrachten te trainen. Wat een enorme uitdaging is. Ze hebben namelijk wel materialen maar ze hebben ze weggestopt. In een kast dat op slot zit...

Zo zonde want de leerlingen hebben het zo nodig voor hun ontwikkeling. Ik ga niet te ver uitweiden maar binnen mijn action plan SSU is dit een onderdeel. Wat ik heel leuk vind is dat de dagritme kaarten (meestal) gebruikt worden. Al een hele mooie verbetering/

We gaan met de leerlingen aan de slag met coconut shells om kopjes van te maken en we maken vazen van wijnflessen. De leerkrachten reageren enthousiast en de leerlingen vinden het helemaal fantastisch, zoiets hebben ze nog nooit gedaan!

Ook zijn we bezig een sociale weerbaarheidsmethode rondom de vier basisemoties te introduceren. 'Aisha and Friends' heet deze methode. Speciaal ontwikkeld voor Afrikaanse scholen. In januari komen de leerkrachten naar het kidscare centrum en gaan we ze trainen in deze methode. Ik heb daar veel zin in!

Op het KC centrum begin ik ondertussen nu iedereen een beetje te leren kennen. In het begin zo moeilijk alle namen en gezichten te onthouden. Ik vergiste me echt iedere dag. Bij sommige collega's word ik thuis uitgenodigd en dan zit je zo een uur op een kop thee te wachten omdat er beslist een cake gehaald moet worden bij de shop om de hoek. Het begrip tijd krijgt hier een hele andere dimensie. Iedereen heeft tijd. En alles duurt lang. Ik raak er al aan gewend, ben helemaal ZEN :) Met Rodah Rita en Cellita ben ik al op stap geweest, dansen in de buitenlucht in Msambweni. Voordat we op stap gingen heb ik ze zwemles gegeven in het zwembad van mijn hotel. Lachen. Watervrees is Kenianen niet onbekend.

En dan de weekenden, die breng ik door aan het strand. Zorgvuldig proberend de beachboys in Diani te ontwijken.....NOT..... dat is in Diani onmogelijk. Als ik voor rust wil gaan ga ik naar Msambweni. Ook prachtig en de beachboys zijn op 1 hand te tellen ;)

Donderdag is er vakantie voor ons. Ik ga de dagen doorbrengen aan zee, met een boek en een beachboy.

Grapje. Met een boek aan het zwembad en af en toe een duik in zee. En dan wil ik een dag of vier een reis boeken naar Shimba Hills en Tata Hills. Dan lezen jullie de volgende keer waarschijnlijk weer meer reiservaringen!

in de dorpjes rondom kidscare centrum roept iedereen al lachend 'Mwaka" als ze de Matatu instappen en mij zien. Als de conductor dan vraagt of ik met hem wil trouwen zeg ik ' morgen om tien uur op Diani Beach' en dan lachen alle vrouwen in de matatu 'EEEEEEEEEEHHHHH EEEEEEEEH' op z'n Afrikaans. Och misschien of zeer waarschijnlijk moet je daarbij zijn, ik weet dat Jan Willem het goed na kan doen door zijn Afrika ervaringen ;)

Er wordt hier sowieso meer gelachen met elkaar. Fijn is dat.

Wens jullie allemaal fijne feestdagen, ondanks de corona maatregelen.

Liefs, Jet Mwaka.