Het is even wennen, vanuit comfortabel Engelstalig Zimbabwe is het in Mozambique Portugees wat de klok slaat. Vooral in Chimoio, de stad waar ik als eerste ben is geen Engelssprekende Mozambikaan te ontdekken. Dus maar veel fonetisch in mijn telefoon zetten zodat ik i i g kan groeten en bedanken. De rest helpt google translate en gebaren en mimiek ;) In Chimoio is het goed toeven, al wissel ik wel van hotel na een nacht (weer) slapeloos een nacht heb doorgehaald omdat er tussen mij en het feestje dat gevierd werd tot vier in de nacht alleen een dun golfplaten wandje zat. This is Africa. Het volume is altijd hoog en de feestjes zijn intens. De mensen in het hotel zijn wel lief en helpen me aan een ander adresje. Ik mag weer…. Ik hou een motor aan en zoef naar een ander onderkomen, ondertussen de omgeving in me opnemend. Chimoio is niet toeristisch en dat geeft een fijn, authentieke belevenis van de marktjes, het poolen met wat mensen die ik ontmoet in een restaurant, en het lekker dwalen door deze stad. Met handen, voeten en google translate bemachtig k een kaartje voor een bus die de volgende ochtend om vier uur vertrekt naar de kust, Inhassoro heet het plaatsje en ik heb een hutje geboekt aan zee. Zin in. Middenin de nacht sta ik op, spring nog wat dufjes achter op een motor en kan zowaar meteen de bus instappen. Onafrikaans op tijd - denk ik nog. Ik heb een fijne plek helemaal voorin, koop wat cashews en een water en neem relaxed alles in me op. Ik hou van reizen met de bus. En dit lijkt luxe. Lijkt. Zo blijkt…. Na een uurtje lekker lui op de comfortabele stoel stopt de bus. Iedereen stapt uit dus ik volg maar. Er staan drie afgeragde minibusjes aan de kant van de weg. Mijn backpack wordt al snel tussen wat kippen, drie geiten en handelswaar (bullen kleding, fruit en cola en Fanta) gegooid en ik moet snel instappen. Het zit helemaal vol. Gedver. Ik sta in het nauwe gangpad, elke bocht bijna op schoot bij iemand. En de bochten en gaten zijn eindeloos. Achteraf hoor ik dat het de slechtste weg van Mozambique is .Hij past in mijn top 3 van Afrika. Gelukkig is er na een uurtje iemand die wil wisselen en zo leg ik afwisselend staand zittend, door elkaar geschud de weg af naar een kruising. Dit moet de weg naar Inhassoro zijn. Voor een paar Met - de Mozambikaanse muntheengheid mag ik weer staan. Nu achterop een truck. Na nog een stukje met de motor kom k aan bij het fijne plekje aan zee. Richard, de manager houdt ook van poolen en heeft een motor. Hij neemt me mee naar de lokale plekjes, we vieren woman’s day uitgebreid een paar dagen later en ik ontmoet wat van zijn familie en vrienden. Omdat hij oorspronkelijk uit Zimbabwe komt is het relaxed Engels praten. Ik maak heel wat strand wandelingen en geniet enorm van de vissers die hun netten uitgooien en binnenhalen. Op deze plek blijf ik stukken langer dan ik dacht . Na ruim een week zet Ricard me af bij een busje en vertrek ik naar Vilanculous. Ook hier heb ik een supertijd. Christina is Nederlands en verhuurd een kamer via air b b. Haar man Gerry is Iers, ze wonen een paar jaar in Vilanculous nu en kunnen me van alles vertellen. Het is gezelllig deze dagen, we drinken een paar wijntjes aan het strand en ik krijg wat tips om te ondernemen. Zo wandel ik op een goede dag een flink eind langs de kust om naar een museum te gaan gerund door locals. Ik ga word rondgeleid en leer veel over de geschiedenis van Vilanculous. Lang geleden een van de belangrijkste havens van Mozambique. Als k terug wil lopen wordt het al snel een enorme uitdaging met de vloed. De zee vermijdend kruip en sluip ik door de mangrovebossen totdat ik echt niet meer verder kan. Dan maar terug. Na een uurtje kom ik bij een heuvel die naar een zandweg leid. Een paar vrouwen met vis en krab in manden op hun hoofd kijken me met grote ogen aan. Wat doet die mlungu (mzungu in Mozambique) hier. Ze lachen hard. WHEEEEEE AJAJAJAJAJAJ WHEEE. Maar willen me helpen. Ze gebaren dat ik moet volgen en bij hun dorp aangekomen is er een aardige jongen die me via de weg naar mijn accomodatie wil brengen. Geluk bij een ongeluk. Ik kom door dorpjes en geniet van dit onverwachte motortripje.

Tofo is volgende bestemming, leuke reiis met nog een stukje op een pondje van Maxixe naar inhambane. Met een tuktuk door naar Tofo, waar ik een tent heb geboekt . Schot in de roos. Eenvoudige tent maar op een locatie met zwembad, mooie sfeer en heerlijk eten. Ik ontdek Tofo te voet. Het is klein en geen piki te bekennen. Ik worstel me dapper door twee ochtenden boardsurfen heen. Dit had ik overschat. Hier heb ik nog minstens 100 uur les voor nodig om überhaupt op een golf te blijven staan. Ik heb spierpijn nog dagen later op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik daar (luie) spieren had. Na een paar nachten ga ik wel weer op backpackpad… Tofo is leuk, maar voor mij niet een bestemming om lang te blijven. Veel toeristen. Op naar Quissico, een kustplaats tussen Tofo en Maputo in. Met dank aan Cristina en Jerry kom ik op een prachtige plek terecht bij Diederik en Narcisia. Diederik is Nederlands en ze runnen een bijzonder mooie homestay. Ik slaap in een tentje met uitzicht op het meer. Het ligt precies tussen zee en meer in. Ik vermaak me met wandelen, het borrelen met andere reizigers en het lezen in de hangmat tussen de fruitbomen. Narcisia neemt me nog mee naar buren waar we bbq en een gezellige middag en avond hebben.

Even stress, iPad in Tofo tent laten liggen… maar wat een service, de iPad kan op de bus mee naar Quissico vanwaar ik hem weer in ontvangst kan nemen op mijn weg naar Maputo.

En in Maputo ben ik nu al een paar dagen. Ik kwam aan op zondag, en was verrast door de (zondags)rust. De volgende ochtend zag ik dat het een fijne levendige stad is met veel historie. Vermaak me goed met wandelen, fijne restaurantjes en het stand. Mijn visa verloopt over twee dagen. Dat vind ik jammer. Nu even uitzoeken wat ik doe. Swaziland is dichtbij. Ik kan de grens over en dan weer terug zodat ik weer visa heb. Of ik ga door Swaziland reizen. Wat ook aantrekkelijk is want de natuurl is er mooi en bewandelbaar. Heb ook wel zin mijn sneakers onderuit mijn rugzak te vissen en wat uitdagende hikes te maken.

Tot de volgende blog.

Wens jullie veel lente toe in Nederland.

Liefs Jet