Lieve allemaal,

Een regenachtige ochtend in Bukoba, Tanzania. Ontbijt, en uitzicht op Lake Victoria. Wat gister glanzend in het zonlicht een wat exotischer vibe had ;)

Maar meteen een mooi moment voor een update van mijn eerste drie weken op reis door Tanzania.

Geen moment heb ik me alleen gevoeld. Omringt door zonlicht, de prachtige natuur en kleurrijke lieve gastvrije mensen voel ik me geweldig energiek. Ik was er niet echt bang voor maar toch ben ik dankbaar dat het reizen zo lekker gaat hier en dat het allemaal gewoon ‘ontstaat’. Klinkt gek misschien maar veel plannen maak ik niet. Als ik twijfel welke richting ik op wil komt er vanzelf iemand of iets op het pad waardoor het ineens duidelijk wordt.

Op Dar es Salaam aangekomen stond taxichauffeur Patrick al klaar om me naar Bagamojo te brengen. Daar had ik alvast een questhouse gereseveerd. Fijn om zo relaxed te beginnen, en meteen genoot ik van deze autorit en de gesprekken met Patrick. Na twee uur waren we 80 km verderop in het fijne Bagamojo. Het pijnlijke slavernijverleden is hier nog zichtbaar. Historische gebouwen en gedenktekens, een grote vismarkt, en veel beweging en drukte in de haven. Ik kan daar uren naar kijken, en het ontbreekt nooit aan contact met de mensen. ‘Karibu’, klinkt het. En zo maak ik met veel mensen een praatje, loop wat rond en drink een koud Kilamjaro biertje bij een klein restaurantje.

Mijn reis is alvast goed begonnen ?

Tanga is mijn volgende stap, al ging deze minder smooth. Piki piki (yahooooo het mag weer, achterop de motor!!!!) genomen naar busstation. Kaartje in the pocket. Bus vertrekt om 10 uur. NOT. Elf uur dan? NOT. Twaalf? Een uur?.NOT. Hmmmmmm…. Goede oefening in het moment te zijn en te genieten van wat er is. En is veel te zien op zo’n station. Elke bus die aankomt blijkt niet mijn bus te zijn, maar ik voel me relaxed.

En zo blijkt er zomaar een bus aan te komen richting Tanga. Uren later kom ik aan, stap weer achterop mijn favo piki en race richting hotel.

Na een goede nacht een bus naar Pangani genomen. Geen verkeerde keus. Aan een hobbelig zandpad ligt daar een heerlijke lodge, rieten huisjes met uitzicht op mangrove en Indische oceaan. Eigenaar Fransesco heet me welkom, en ik blijk zowaar de enige gast te zijn. Ik word in de watten gelegd. Koude witte wijn, iIaliaanse gerechten. Ik blijf langer dan ik dacht, wandel, lees en ga zelfs nog naar Mivomuni. Dat is een plaats waar JW en Lon jaren geleden vrijwilligerswerk deden op een schooltje. Lonneke had daar in 2006 twee muurschilderingen gemaakt en vanaf Pangani was het maar een uurtje achterop motor. En zo genoot ik van het ritje achterop de piki naar Mivomoni. Reggaemuziekje aan, zwaaiend naar de kinderen die met een grote glimlach een Mzungu (blanke) ontdekken achterop. En zowaar…. Ik ontdek dat er nog een schildering aanwezig van Lonneke. Wat gaaf ?

De kust verruil ik voor de bergen. In de overvolle bus. Ik moet staan, al is staan niet het juiste woord. Je kunt het beter ‘hangen’ noemen want zo opgepropt als de bussen in Afrika zijn, zo is het vermoedelijk nergens. Als je nog kunt stapelen is er plek. Zo zit ik dus regelmatig bij mensen op schoot of zij bij mij. Neus moet ik wel regelmatig dichthouden ;)

Maar in deze bus hing ook Anna tegen mij aan. Een vrouw die een huisje in haar tuin bouwt in de Usambari mountains. Ze vertelt me erover en vraagt of ik daar wil logeren. Super. En zo beland ik bij deze familie in de tuin in de prachtige Usambari mountains. Ik maak wandelingen, eet met hen mee en bezoek zelfs een kerk op eerste kerstdag. Vrolijk dansend en zingend begon deze dienst. Na vier uur was het nog niet afgelopen en was het een lang prevelen van Swahili. PFFFFF deze keer even geen geduld meer, onrust alom bij mij. Kan ik wel weg gaan? Het moment kwam dat ik durfde en maar goed ook. Achteraf duurde de dienst zeven uur.

Dan hoor ik van Allan, een gids die in Bagamojo ontmoette dat er een paradijs is in Lushoto. Hij komt daarheen en ik neem ook een piki de berg op. Het is een training voor de spieren. Goed vasthouden, steil omhoog. Maar het hotel en uitzicht zijn adembenemend. Veel hoef je hier niet, met Allan maak ik wandelingen, en drink biertjes bij het vuur ’s avonds. Ook ontmoet ik hier voor het eerst een groep uit Nederland. Fijne sfeer!

Dan ga ik via Moshi, Arusha, Singali richting lake Victoria. Mwanza blijkt een toffe stad. Ik heb een wat shabby goedkoop hostel maar met fantastisch uitzicht op het meer. Ik ontdek Saalani, het kleinste NP van Tanzania. Het boottochtje was fijner dan het park. Dat viel wat tegen. Twee leeuwen in een kooi, en een keurig pad wat je kunt volgen. Meer een dierentuin gevoel. Tja, dat hoort ook bij reizen. Wel ontmoet ik daar een Engelse vrouw die in deze stad woont en mij meeneemt naar een plek op de rotsen waar we chapati en wijn deelden en genoten van de sunset!

Ik wil met een boot naar Bukoba, maar die vertrekt niet zoals beloofd. Dan maar een bus. Zowaar, ik kan meteen instappen. Maar dan duurt het nog twee uur voordat het busje (over)vol is en we wegrijden. Ik mag na een uurtje opgepropt verhuizen naar een plek voorin en geniet van de uitzichten!

En zo ben ik weer terug bij lake Victoria in Bukoba. De regen is inmiddels gestopt. Ik heb gister toch maar een hardloopbroek gekocht. Ik ga zo rennen naar een mooi strand, 8 km verderop en dan dan een piki terug ;)

Liefs, Jet