Kommesjta sjtoben.

Het is even wennen, vanuit comfortabel Engelstalig Zimbabwe is het in Mozambique Portugees wat de klok slaat. Vooral in Chimoio, de stad waar ik als eerste ben is geen Engelssprekende Mozambikaan te ontdekken. Dus maar veel fonetisch in mijn telefoon zetten zodat ik i i g kan groeten en bedanken. De rest helpt google translate en gebaren en mimiek ;) In Chimoio is het goed toeven, al wissel ik wel van hotel na een nacht (weer) slapeloos een nacht heb doorgehaald omdat er tussen mij en het feestje dat gevierd werd tot vier in de nacht alleen een dun golfplaten wandje zat. This is Africa. Het volume is altijd hoog en de feestjes zijn intens. De mensen in het hotel zijn wel lief en helpen me aan een ander adresje. Ik mag weer…. Ik hou een motor aan en zoef naar een ander onderkomen, ondertussen de omgeving in me opnemend. Chimoio is niet toeristisch en dat geeft een fijn, authentieke belevenis van de marktjes, het poolen met wat mensen die ik ontmoet in een restaurant, en het lekker dwalen door deze stad. Met handen, voeten en google translate bemachtig k een kaartje voor een bus die de volgende ochtend om vier uur vertrekt naar de kust, Inhassoro heet het plaatsje en ik heb een hutje geboekt aan zee. Zin in. Middenin de nacht sta ik op, spring nog wat dufjes achter op een motor en kan zowaar meteen de bus instappen. Onafrikaans op tijd - denk ik nog. Ik heb een fijne plek helemaal voorin, koop wat cashews en een water en neem relaxed alles in me op. Ik hou van reizen met de bus. En dit lijkt luxe. Lijkt. Zo blijkt…. Na een uurtje lekker lui op de comfortabele stoel stopt de bus. Iedereen stapt uit dus ik volg maar. Er staan drie afgeragde minibusjes aan de kant van de weg. Mijn backpack wordt al snel tussen wat kippen, drie geiten en handelswaar (bullen kleding, fruit en cola en Fanta) gegooid en ik moet snel instappen. Het zit helemaal vol. Gedver. Ik sta in het nauwe gangpad, elke bocht bijna op schoot bij iemand. En de bochten en gaten zijn eindeloos. Achteraf hoor ik dat het de slechtste weg van Mozambique is .Hij past in mijn top 3 van Afrika. Gelukkig is er na een uurtje iemand die wil wisselen en zo leg ik afwisselend staand zittend, door elkaar geschud de weg af naar een kruising. Dit moet de weg naar Inhassoro zijn. Voor een paar Met - de Mozambikaanse muntheengheid mag ik weer staan. Nu achterop een truck. Na nog een stukje met de motor kom k aan bij het fijne plekje aan zee. Richard, de manager houdt ook van poolen en heeft een motor. Hij neemt me mee naar de lokale plekjes, we vieren woman’s day uitgebreid een paar dagen later en ik ontmoet wat van zijn familie en vrienden. Omdat hij oorspronkelijk uit Zimbabwe komt is het relaxed Engels praten. Ik maak heel wat strand wandelingen en geniet enorm van de vissers die hun netten uitgooien en binnenhalen. Op deze plek blijf ik stukken langer dan ik dacht . Na ruim een week zet Ricard me af bij een busje en vertrek ik naar Vilanculous. Ook hier heb ik een supertijd. Christina is Nederlands en verhuurd een kamer via air b b. Haar man Gerry is Iers, ze wonen een paar jaar in Vilanculous nu en kunnen me van alles vertellen. Het is gezelllig deze dagen, we drinken een paar wijntjes aan het strand en ik krijg wat tips om te ondernemen. Zo wandel ik op een goede dag een flink eind langs de kust om naar een museum te gaan gerund door locals. Ik ga word rondgeleid en leer veel over de geschiedenis van Vilanculous. Lang geleden een van de belangrijkste havens van Mozambique. Als k terug wil lopen wordt het al snel een enorme uitdaging met de vloed. De zee vermijdend kruip en sluip ik door de mangrovebossen totdat ik echt niet meer verder kan. Dan maar terug. Na een uurtje kom ik bij een heuvel die naar een zandweg leid. Een paar vrouwen met vis en krab in manden op hun hoofd kijken me met grote ogen aan. Wat doet die mlungu (mzungu in Mozambique) hier. Ze lachen hard. WHEEEEEE AJAJAJAJAJAJ WHEEE. Maar willen me helpen. Ze gebaren dat ik moet volgen en bij hun dorp aangekomen is er een aardige jongen die me via de weg naar mijn accomodatie wil brengen. Geluk bij een ongeluk. Ik kom door dorpjes en geniet van dit onverwachte motortripje.

Tofo is volgende bestemming, leuke reiis met nog een stukje op een pondje van Maxixe naar inhambane. Met een tuktuk door naar Tofo, waar ik een tent heb geboekt . Schot in de roos. Eenvoudige tent maar op een locatie met zwembad, mooie sfeer en heerlijk eten. Ik ontdek Tofo te voet. Het is klein en geen piki te bekennen. Ik worstel me dapper door twee ochtenden boardsurfen heen. Dit had ik overschat. Hier heb ik nog minstens 100 uur les voor nodig om überhaupt op een golf te blijven staan. Ik heb spierpijn nog dagen later op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik daar (luie) spieren had. Na een paar nachten ga ik wel weer op backpackpad… Tofo is leuk, maar voor mij niet een bestemming om lang te blijven. Veel toeristen. Op naar Quissico, een kustplaats tussen Tofo en Maputo in. Met dank aan Cristina en Jerry kom ik op een prachtige plek terecht bij Diederik en Narcisia. Diederik is Nederlands en ze runnen een bijzonder mooie homestay. Ik slaap in een tentje met uitzicht op het meer. Het ligt precies tussen zee en meer in. Ik vermaak me met wandelen, het borrelen met andere reizigers en het lezen in de hangmat tussen de fruitbomen. Narcisia neemt me nog mee naar buren waar we bbq en een gezellige middag en avond hebben.

Even stress, iPad in Tofo tent laten liggen… maar wat een service, de iPad kan op de bus mee naar Quissico vanwaar ik hem weer in ontvangst kan nemen op mijn weg naar Maputo.

En in Maputo ben ik nu al een paar dagen. Ik kwam aan op zondag, en was verrast door de (zondags)rust. De volgende ochtend zag ik dat het een fijne levendige stad is met veel historie. Vermaak me goed met wandelen, fijne restaurantjes en het stand. Mijn visa verloopt over twee dagen. Dat vind ik jammer. Nu even uitzoeken wat ik doe. Swaziland is dichtbij. Ik kan de grens over en dan weer terug zodat ik weer visa heb. Of ik ga door Swaziland reizen. Wat ook aantrekkelijk is want de natuurl is er mooi en bewandelbaar. Heb ook wel zin mijn sneakers onderuit mijn rugzak te vissen en wat uitdagende hikes te maken.

Tot de volgende blog.

Wens jullie veel lente toe in Nederland.

Liefs Jet

Laatste weekje Zambia

Gister de grens van Zimbabwe overgestoken naar Mozambique. Was een hele belevenis waaronder wat gezeur met visa aan de grens. Iets met corrupte ambtenaren, en toegeschoven dollars voor mijn stempel. Dan weer blij met de pikkies, die zowaar in Mozambique weer enthousiast overlal te vinden zijn. Maar genoeg Mozambique. Dit land mag ik nog beleven. Achter me ligt nog een stuk Zambia en Zimbabwe wat ik nog niet gedeeld heb en nu graag wil doen. Ook voor mijzelf vind ik het fijn om taal te even aan alle ervaringen.

Bij Edith en John ben ik gestopt in mijn laatste blog. Editih en John met hun fijne cottage waar ik me zo thuis voelde. Regelmatig dacht ik; morgen ga ik weer verder reizen, maar besloot dan toch te blijven.. De mensen in de buurt leerde ik beter kennen. Zo was daar Annemarie, een Nederlandse die al een poos in Zambia woont. In een grote tent aan de Zambezi. En Vanessa, een Engelse die een eco lodge runt. We duiken regelmatig in de Hillux en ontmoeten elkaar onder het genot van een biertje. Ook maken we een geweldige boottocht op de zambezi, maken lol met de bootsman door beurtelings Rose uit Titanic te spelen. Arnen wijd voorop de boot en hij erachter als Jack. Een nijlpaard keek toe vanaf de oever. Dan weer terug naar huis. Naar de cottage in siavonga. Waarna ik dan de ochtend vaak gebruikte voor lezen en dan rond 2 met Edith de kinderen en de leerkrachten weer afzette bij hun huis. Edith runt een schooltje bij hun huis, en rijdt ook de schoolbus. Klein busje waar ik dan dankbaar gebruik van maak als taxi. Want dan is er 1 fijn hotel met zwembad waar de rest van de dag dan fin doorgebracht kan worden samen met Edith. Even lekker loom vakantie vieren daar dus in dat fijne groene heuvelachtige. Siavonga. En ondertussen hoor ik van de locals hoe zij moeten vechten om te overleven. De Milli meal. (Maïsmeel) is twee keer zo duur. Bijna 500 kwacha in plaats van200 een jaar terug. Oogsten mislukken, benzine is ook over de kop gegaan. Er is honger, zorgen, medicijnen kunnen niet worden betaald. Ik sprak met een serveerder bij een hotel. Hij verdient 1500 kwacha per maand wat al een riant salaris is. Omgerekend 55 euro per maand. De maïsmeel die hij voor zijn gezin koopt is dus al bijna 20 euro en daar kunnen ze twee weken van leven. Gelukkig hoeft hij niet te huren maar een uniform voor zijn twee kinderen en schoolboeken zijn grote zorgen. Ik zie lange rijen, mensen moeten soms een dag wachten voor een zak maïsmeel. Verdrietig word ik van het nieuws dat in februari en maart de noodtoestand in Zambia en Malawi is uitgeroepen. Miljoenen mensen lijden honger als gevolg van de droogte. Vanochtend las ik dat ook Zimbabwe de noodtoestand heeft uitgeroepen. Soms vind ik dat wel lastig om te zien en te horen. Ik reis overwegend vrolijk door een continent waar zoveel mensen lijden, maar probeer in kleine dingen te helpen. Ik koop regelmatig iets van mensen op straat en in de bus. Vermijd de grote supermarktketens en ben rijkelijk met fooien. Want ook de mensen die in de hotels werken krijgen niet altijd een redelijk salaris om te (over)leven.Verbaasd ben ik ook dat er in de media nauwelijks aandacht is voor de nijpende toestand in dit gedeelte van Afrika. Maar de mensen tonen (veer) kracht en zijn vriendelijk. Poeh… contrasten in de wereld….

Contrasten…. Gelukkig krijjgt het personeel bij het kasteel en de lodge van Edith en John een goed salaris. De kinderen krijgen een kans om naar school te gaan en ze kunnen leven van het loon. Dat is lang niet overal zo zoals ik al beschreef. Dan maak ik even een contrasterend bruggetje naar het weekend dat ik met Edith op stap ben gegaan in Lusaka. Met de Hillux gaan we op pad. We zouden moeten shoppen voor de lodge maar we besluiten een chauffeur te huren met een lijstje voor de boodschappen en wij duiken het luxe leven in van Lusaka. We hebben er lol om en besluiten dit niet tegen John te zeggen ;) Na vijf uur rijden, met de luxe van de chauffeur komen we aan in Lusaka. We besluiten onze nagels te laten doen, een gin tonic te drinken, in te checken bij een hotel en op zoek te gaan naar massage. Nadat we de massage toko hadden gevonden en uitkeken naar een uur relaxen hadden we de volgende ervaring. . . . Een voor een kwam een meisje zich voorstellen. Zonder ons aan te kijken noemden ze hun naam, draaiend met hun heupen en schaars gekleed. Toen kwam de eigenaar naar ons toe met de boodschap welk meisje we wilden bestellen. Geen twijfel mogelijk dat deze tent een ander doel had dan alleen massage. Met een smoes vertrekken we. Het sfeertje was al niet zo fijn. Daarna twijfelden we of we eerlijk hadden moeten zijn over onze vermoedens. Maar in het moment was dit ons besluit en dat is goed zo. Edith koopt nog een leuke uitgaansjurk en komt met het idee ons professioneel te laten opmaken. Best een gaaf idee, ben nooit zo van de lagen make up maar een visagist kan me vast 41 laten lijken :). Zo gezegd zo geregeld . We vinden iemand die op onze hotelkamer komt om ons onder handen te nemen. Muziekje erbij aan en na vijf lagen make up herken ik mezelf nauwelijks. Ach wat, het is even wennen dat nieuwe gezicht maar vrolijk hijsen we ons in onze leukste kleren en pakken een taxi naar the place to be in Lusaka. Vervolgens gaan we nog naar wat andere dans gelegenheden en zakken uiteindelijk als het licht aan de horizon verschijnt in een taxi naar hotel. Een paar uur slapen en dan is de chauffeur er die laat zien wat hij allemaal gekocht heeft. De hillux vol met bouwmaterialen, kussens, gordijnen vertrekken we weer naar huis waar John trots is dat het ons gelukt is alles te bemachtigen wat op het lijstje stond.

Een paar dagen later word ik wakker met de reiskriebels. Heb zin om naar Zimbabwe te gaan. Deze rustperiode bij Edith heeft me goed gedaan en voor alles komt weer een nieuwe zin. Nu dus weer de pack op mijn back en op naar de grens met Zimbabwe. De meest rustige grens OOIT bezocht. Ik ben alleen. Hoef alleen de brug bij de Kariba damtussen Siavonga (Zambia) en Kariba (Zimbabwe) over te steken en voila ik ben in het volgende land.

De stempel is opmerkelijk snel gezet, zonder kosten en met een glimlach van de grenswachter begeef ik me weer in het volgende reis avontuur.

Zambi ja of nee

Lieve allemaal, het is al enige tijd gelee dat ik een update heb geplaatst van mijn avonturen op het Afrikaanse continent.Na mijn viscurry nog een paar afscheids savanna s gedronken met Charitiy in Mpulungu en weer back on track. Ik heb zin in de ferry die me van Mpulungu naar Sumbu gaat brengen en ben al vroeg bij de haven. De ferry blijkt wat kleiner dan gedacht en ook de vertrektijden zijn weer Afrikaans. Maar ik settel me in de schaduw en geniet van alles dat ik zie. Hele bankstellen, televisies, sugar cane, rijst, maiismeel, vis, kippen, watertanks, worden op de boot geladen. Niet georganiseerd - heerlijk om te zien. Na een paar uur mogen ook de passagiers erbij en off we go. Ik vind een plekje tussen twee big mama;s en koop een flesje water en chips. We kletsen wat, lachen wat en ze verwonderen zich over mijn genagels. Dat willen ze ook. Ik duik in mijn tas en vind nog nagellak.Ze beginnen hun nagels te lakken en luidkeels bewonderend hun nagels te showen aan de rest van de mamas op de boot. Een aantal uren later had minstens de helft van de vrouwelijke passagiers vuurrode teennagels ? Net toen ik besefte dat ik riant plek had en onder het geluid va de motor wat wegdoezelde hoorde ik commotie. Houten bootjes kwamen aanvaren vanuit kleine dorpjes en mensen werden letterlijk vanuit de bootjes de ferry opgetrokken. Ook de tv en bankstel verdwijnen op een vlot richting de dorpen, prachtig schouwspel. Als we aankomen loopt een jongen met me me mee. Hij heeft suikerriet mee voor heel zijn familie en staat erop mijn rugzak ook nog te dragen. Hij weet een hotel - very cheap - en ik loop met hem mee. Bij zijn vrouw koop ik wat nootjes die slof zijn en daarna bereik ik het hotel. Het blijkt een lodge zonder raam en douche, geen mensen die Engels spreken maar ik besluit te blijven. Er is niks anders in dit gebied behalve kilometers verderop luxe lodges die niet bestemd zijn voor mijn budget. 120 kwacha armer (4 dollar) verlaat ik heeeeel vroeg het ‘hotel’ en hoop op een bus naar masaka. Maar bussen zijn hier niet ? wel drie rijp voor de sloop auto’s die me naar Masaka kunnen brengen als chared taxi ? fantastisch- ik wacht tot de wagen geviuld is vouw me dubbel en begeef me weer op bumpy roads. Mijn muziek boxje wordt erg gewaardeerd en zo rijden we onder het genot van Bob Marley een aantal Afrikaanse uren naar Masaka . No woman’ no cry wordt luidkeels meegezongen. Het is gezellig.

En dan arriveren we in Masaka - een klein dorpje met wat meer lodges, Ennnnn last but not least … een geweldige waterval die ik MOET bezoeken, vooral om mijn beweging te krijgen verlang ik naar natuur en wandelen. Zo gezegd zo gedaan. Ik bezoek de waterval , maak wat kiekjes en heb (een klein beetje) )beweging :)

Lusaka’ de hoofdstad is best rustig als je het vergelijkt met Nairobi of Kampala, ik mis de pikis, niet de pikkies ;) die me opwachten als ik uit de bus stap. Het zijn taxi chauffeurs nu en ik download een app om een eerlijke prijs te krijgen. Een soort Uber, reuzehandig. Zambi ja of nee is de titel omdat ik regelmatig de Swahili vibe mis in dit land, ik kan het moeilijk uitleggen. Het is gewoon zoals het is. Of zoals het voor mij voelt. Ik heb zin naar Kenia te gaan of Uganda of Rwanda? Toch beslis ik later, na een fijn gesprek met Janwillem om via Zimbabwe naar Mozambique te reizen en daar te duiken ..

En dan komen er ineens weer super leuke en verassende dingen op het pad. Zo ben ik naar Kafue gegaan en heb twee dure maar fijne dagen gehad, game drives (cheeta was het meest bijzondere wat ik heb gespot) en een nijlpaard op vijf meter afstand rende me hard voorbij

Livingstone met zijn indrukwekkende Vic falls zijn echt het bezoeken waard,

Na een bus en taxirit van 13 uur ben ik dan vanuit Livingstone in Siavonga. Ik boek in de bus nog een air B en B omdat alles heeeel duur is hier. Ook een Zambi nee?.

John, de Engelse eigenaar haalt me op vanuit het dorpje en het blijkt een pareltje. Self catered lodge aan het water. Eigen koffie maken en een eitje bakken is ook weleens leuk. Met Johns vrouw Edith heb ik meteen een klik,en we ondernemen van alles. Gister woman’s day gevierd in de plaatselijke ? kroeg en tot in de vroege uurtjes gedanst…… correctie - ik heb wat mee gedeind met de muziek . Met geen mogelijkheid krijg ik het voor elkaar zo te dansen als,de Zambiaanse dames en heren. Ik vind het zo boeiend om naar te kijken. Dit is dan weer ZambiJa…

Wordt weer vervolgd

Jet

Brother from another mother, sister from another mister!!

Hier zit ik dan, in de schaduw van een mango boom in Mpulungu, Zambia. Rijk aan ervaringen en mooie ontmoetingen onderweg van Tanzania naar Zambia. Waar moet ik beginnen….. aan het begin dan maar. Het begin is waar mijn ferry reis eindigde naar Matema. Waar ik achterop een piki stapte en neerstreek aan het Malawi meer in Matema. Een pikki ervaring nog niet gehad itot nu ;) Wel weer leuke gesprekken waarbij het onderwerp familie soms besproken werd en de piki of bus of boat drivers met regelmaat lachend vertellen dat ze sister from een another mister zijn off brother from another mother. Het geeft weer hoe het familie leven in dit deel van Afrika is. Tijdens een wandeling naar een waterval geniet ik van het groen en train ik mijn kuiten. Ik zie het leven in de dorpen, vrouwen die cassave laten drogen, bananen bakken en natuurlijk Nsima (maispap) bereiden. Brandhout wordt verzameld en blootsvoets word ik ingehaald door mannen en vrouwen die dit uit de heuvels en bergen naar de dorpen en huisjes brengen. Wat een power. Vriendelijk lachen ze en groeten ze me. Met Mario, een jongen diie ik aan het strand ontmoet loop ik deze tocht. In een dorpje hoor ik ineens kinderen zingen, ik word nieuwsgierig en we lopen op het geluid af. Een klein gebouwtje zonder dak doemt op. Nog een hele klim, en dan zijn we er. Rond de 20 jonge kinderen kruipen wat verlegen in elkaar. Ik raak in gesprek met Baracka, de man die dit schooltje heeft opgezet. En nadat de kinderen wat gewend zijn komen ze nieuwsgierig om me heen staan. Iets raakt me, de passie die Baracka heeft dit privé schooltje tot een succes te maken. Hij heeft zelf met zijn vrouw de zorg op zich genomen voor een wees jongen die ook in zijn klas zit. Samen wonen ze met nog twee kinderen naast het schooljte. VAn de 23 kinderen zijn er 10 wees doordat hun ouders gestorven zijn aan aids. En er zijn 12 kinderen sero positief. Dat kunnen we ons nauwelijks voorstellen. Het is nog aan de orde van de dag hier. Ik voel dat ik wil helpen en hem kan vertrouwen maar wil ook niet die levende ATM mzungu zijn. Later die dag spreek ik met hem en weet intuïtief dat ik hem wil en kan helpen met het dak. Kosten zijn omgerekend 120 euro. Ik heb wat donaties van buren gekregen en besluit het gewoon te doen. Volgende dag pakken we een bus naar een stad verderop, We kopen een poster voor in de klas en wat papier en wasco.. Ik zie ze de dag erop al mee kleuren en werken.. nog nooit in hun leven wasco gezien. Baracka koopt de iron sheets, ik wacht verderop in de schaduw. Een paar dagen later nodigt hij me uit bij het schooljte en liggen de sheets al klaar. Diezelfde middag nog is het dak klaar. Ontroerend.. deze kinderen hoeven niet meer de volle zon of regen te spelen. Of spelen… tja, ze hebben geen materialen maar wel veel plezier. Het voorzegggen nazegggen onderwijs dat luidkeels klinkt ben ik wel gewend van mijn Kenia ervaringen. DAt zit zo diep geworteld….

Maar wasco en papier en een poster rijker nu wat ze blij maakt. Ik zal met Baracka en zijn vrouw contact houden….

Maternal is zo mooi, en mijn huisje aan het strand ook. Soms denk je, ik blijf twee nachten endan worden het er vijf. Zo ook hier. Ik geniet van de bootjes die uitvaren, het meer.. die zo belangrijk is. Het is de plek waar ze zich wassen en de was doen. En het ligt zo mooi tussen het groen van de heuvels en in gedachten zie ik aan de overkant Nkatha bay in Malawi liggen. Want dat is maar vier uur varen…

Dankbaar voel ik me, dat reizen maakt me blij en geeft vertrouwen. Vertrouwen dat er altijd iets of iemand op je pad komt en dat plannen geen zin heeft. De mooiste ervaringen en ;beslissingen ontstaan in het moment. Zo reis is ook weer verder naar Mbeya. Deze grote stad ligt valakbij de grens met Zambia en ik besluit een hotel te boeken die ik al ken van vorig jaar. Een minibusje brengt me ernaartoe en ik besluit vroeg uit te stappen en achterop een piki te stappen die me naar dat vertrouwde hotel brengt. Heerlijk door het verkeer en verwonderend en genietend zoef ik nog een uurtje op de motor. Check in en geniet van de verrassend lekkere curries die dit hostel gerund door Indiase mensen heeft. Het is hier frisser en dat heeft voordelen.. Ik wandel door de stad, bezoek marktjes en zodra ik helemaal verdwaald ben kruip ik achterop een piki die me dan weer voor het donker afzet bij het hotel. Heerlijk. Drie nachten blijf ik, en dan in de vroege morgen neem ik tuk tuk naar de grens met Zambia. Toffe reis. Lieve mensen in de bus, we oefenen Swahili en lachen veel. Eten maïskolven en banaan en pinda’s die door de ramen bij elke stop worden aangeboden

Ik vermoed dat ik op de grens nog een nachtje moet slapen om verder te reizen naar ghet noorden van Zambia. Nadat mijn geld gewisseld is en ik een Zambia SIM card heb bemachtigd van een jongen aan de grens drink ik een colaatje met hem. 300 km naar Mpulungu… Hij zegt, garandeert me dat dat echt maar vier uur is.. Het is nu twaalf uur. Ook echt geen zin hier te blijven. Lekker weer verder. Hij loopt met me mee naar een bus en ik jump erin. Nog geen minuut later vertrekt hij over tolwegen. Niet normaal zo snel en smooth kom ik aan in Mpulungu nog ver voor het donken. Tuurlijk staan er weer 50 piki s klaar om me naar een hotel te brengen. Ik zie dat het maar 1 km is maar stap toch maar achterop. Tja en dan wordt er veel te veel geld gevraagd. 70 kwacha voor 2 minuten is 10 keer de prijs die het moet zijn. Ik ben ook vergeten te onderhandelen. Ik besluit hem 20 te geven en ik zie dat hij daar al heel blij mee is. Het hotel kost 100 kwacha wat 3 euro is.. Dat is ook te zien, maar ik blijf toch. Douchen doe ik wel als ik morgen naar het paradijselijke Isanga bay ga, bedenk ik me. Dat blijkt nog een heel avontuur. Ik ontmoet een paar mannen uit Lusaka en klets wat met ze. Ze willen me wel naar Lusaka brengen (tuurlijk ;) maar ik vertel van mijn plan. Isanga is te bereiken met een speed boot voor 150 dollar apped de eigenaar. Dat is voor mij teveel en ik google de weg. 80 km. Ik stuur het hem. Ja het kan maar met een four wheel drive. Ik twijfel maar de volgende ochtend geven de mannen aan dat ze in ruil voor de benzine me daar willen brengen. Ik doe dat, ook dit voelt intuïtief okay> En dat blijkt ook. GGospel muziek hard aan en GAAN. Super genieten. Totdat de weg wel heel slecht bleek. Alsof we door een droog gelopen rivier gingen. En dat is eigenlijk ook zo. Kunnen op een gegeven moment echt niet verder…. En nu…. Redding is nabij. Een man die langsloopt kent iemand met een motor. Duurt wel twee uur voordat hij er kan zijn. Hij woont in Mbala, 40 km verderop. Ik besluit te wachten op deze piki. We delen het water, en dan uit de verte hoor ik de motor aankomen na een paar uur. Mijn redding ;). Nog 30 km hobbbel ik bergafwaargts naar Isanga bay. Free massage. Het doet pijn soms en ik ben blij als ik er ben. Geef deze jongen een fijne fooi, en dan blijf ik een week op deze droom plek. Voor het eerst duik ik … de manager wil me een introductie geven, met spanning in mijn lijf hijs ik me in een duikpak en verras mezelf dat ik het best leuk vind. Na een paar keer ademen stijgen en dalen oefenen zwemmen we naar de rotsen waar ik zowaar tot zeven meter onder water mooie vissen zie. Nu heb ik zin mijn padite halen. Wie weet kan dat nog ergens in mijn reis… tijd genoeg. Hiken doe ik ook nog, naar een prachtige waterval. Zambia is mooi en groen hier. Ik hoor het water kletteren, gelukkig in deze contreien niet van een pikkie pikkie maar van prachtige stroompjes en watervallen :) Via de manager hoor ik dat ik vanuit Mpulungu een prachtige ferry tocht kan maken naar Msumbu aan het meer .Ook heeft hij een leuk adres daar te verblijven. Hij geeft me het nummer van de eigenaresse. Ik maak weer een lang verhaal kort anders wordt dit een 5 pagina’s lang verhaal. Ik kan niet terug over de weg, wel met een local boat die eens per week gaat. Ik stap in het houten bootje, enigszins laat, ik kan de ferry niet halen nu. Het weer is slecht. Ik verlies mijn zonnebril onderweg door de golven, het bootje lekt maar ik haal avontururlijk de vaste wal van Mpulungu. Ook misselijk. Daar zit ik nu in de aanbevolen lodge van Charity, heel fijne atmosfeer. Veel bomen en dichtbij de vismarkt. Daar heb ik net met haar verse vis gekocht die nu in de marinade ligt. Straks samen viscurry maken en dan morgen de ferry halen. Volgende blog vast weer vanuit Zambia….. weer ferry bus boat piki meters verderop

Liefs Jet

Pik(k)ie Pik(k)ie

Lieve allemaal.

Mambo (hallo) klinkt het veel. Ik antwoord met Poha (goed) Karibu zeggen ze dan wat welkom betekent. Asante Santa. (Bedankt) is dan mijn antwoord.. Vanuit vele hoeken klinken de kinderstemmen als ik langsloop of Piki …… MZUNGU!! Ze rennen en zwaaien. Ik :boks en zwaai.

Een dag of tien geleden nam ik afscheid van mijn luxe 4x4 belevenis met Allan. Allan is mijn Piki driver (nog voordat ik Piki ging associeren met Pikkie ;) op Mafia island. Afrikaanse uren hebben we zitten wachten op de boot die ons naar het vaste land zou brengen. Een leger boot. Tien uur zouden we vertrekken n de avond. Ben ondertussen gewend dat het dan wel een paar uur later kan worden. Het werd al bijna licht toen we vertrokken en het personeel was dronken. What shall we do with the drunken sailor zong het door mijn hoofd terwijkl ik probeerde wat te slapen op een houten bankje in de woeste golven. Een uitdaging om naar het toilet te zwalken, stappend over alle mensen die op de grond lagen te slapen. Het is me 1 keer gelukt, de andere keer was het niet zo n feest. Ik lag languit tussen twee mensen in die hard moesten lachen om die mzungu. Ik weet niet of ik deze bootervaring nog eens wil hebben, maar uiteindelijk bereikten we vasteland……en vervolgen de kust wat luxer in de totyota hillux.

We zetten het boxje op standje loud en genieten van all die prachtige tinten groen, de mensen, het eten. We volgen de kust tot op tien km van de grens met Mozambique. Wat is het hier mooi. Verlaten stranden en ik waag me meer en meer aan een visje. Komt hier vers uit de zee en het smaakt me goed. Zo bestel ik met enige regelmatig een Samaki (vis) met toch wel weer vaak de bonen in kokosmelk. Mango te over. En met dry Savanah (appelcider) wordt het weggespoeld. Ik moet weer even terug in mijn herinneringen, maar de kust heeft indruk gemaakt. Het historische stadje Mtwara met zijn oude 18 de eeuwse ruïnes, met al die tinten groen. De local pubs die we bezoeken waar het met enige regelmaat pikdonker wordt door de powercuts.

Lindi is een fijn kustplaatsje, waar ik Allan gedag zeg en mijn reis alleen verder gaat. Ik heb er ook zin in al zal ik het delen met Allan wel missen. In Lindi zit ik in een redelijk luxe hotel met warm water en zwembad. Tot nu nog geen warme douche gehad en het zwembad is relaxed dus nadat Allan weg is blijf ik hier nog een extra nachtje. Dan neem ik s ochtends een piki piki om me naar de bus te brengen die me hopelijk n twee dagen naar Mbamba bay zal brengen. Het is ongeveer 600 km. Ik kan halverwege vast ergens slapen. Ik stap achterop de piki en whoetssssjjjjj daar gaan we. We trotseren plassen en ik zie de mensen hun winkeltjes openen. Kinderen op weg naar school. Ik zwaai en verwonder en geniet. Dan stopt de Piki , ,Something wrong? Vraag ik nog. Het is niet ongebruikelijk dat apparaten ghet begeven in Afrika …. Hapana,,, zegt de pikkie driver. Hij stapt van zijn piki hangt zijn jongeheer uit zijn broek en watert nog net niet over mijn Birkenstocks … nou moe… ik kijk de andere kant op. Dit is nog eens een bizarre ervaring zeg. pikkie pikkie denk ik. Dit is een pikkie pikkie. Deze grap kan k natuurlijk niet aan hem vertellen . Te omslachtig. Ik grinnik er wat om als we weer verder rijden. Misschien is het zo dat alles wat je aandacht geef groeit. Maar sindsdien zie ik veel jonge en oude heren uit broeken hangen als ze moeten plassen. Als ik in een minibus stap en er wordt een sanitaire stop gehouden dan plassen de mannen ongegeneerd op een meter afstand. Ook vrouwen trouwens. Tja. De titel pikkie pikkie heb ik ook gekozen omdat een tweede maal achterop een pikkie hetzelfde meemaakte. Deze keer had de driver zijn jonge heer al bijna uit zijn broek hangen op een halve meter afstand toen ik Hapana riep… en gebaarde dat hij wat verder kon lopen en ik het niet wilde zien….. hij luisterde wel :)

Dan kom ik aan op het busstation. Heerlijk. Kleurrijk. Muziek. alles gaat op en in de busjes. Vis, kippen, meel, frisdrank mango’s rijst mais. Daartussen proppen zich mensen in de bus en ik meng me ook op de stoel naast de chauffeur . Daar gaan we dan. Op weg naar Mbamba bay aan lake Malawi. Ik hoop dat ik 300 km kan afleggen vandaag.

Lang verhaal kort. DAt is niet gelukt. Ik doe er utideindelijk drie dagen over. Stap uit in Msasi en Songea. Waar ik hotels heb met een droge chapati als ontbijt, vloerbedekking op de muren en lauw bier. Maar ik wil niet in het donker aankomen.

In Mbamba bay slaap ik een nacht in een hotel in de heuvels met uitzocht op het meer. Dan ontdek ik bij een wandeling een local plekje waar ik aan het meer slaap voor maar 20000 schilling ( 7 euro) Magisch om de vissers uit te zien varen in hun houten bootjes, De vrouwen die de was doen in het meer.

Dan ontmoet ik vrienden van Allan. Benjamin is Spaans en zijn vrouw Kulu komt uit Tanzania. Samen runnen ze een klein restaurantje. Het klikt. Ze nemen me mee naar stranden met boot en auto. Ik ben er getuige van dat ze een enorm stuk stand kopen voor maar 200 dollar (bizar)

Ik wil graag naar Zambia en neem een ferry vanaf Mbamba bay naar Matema. Daar ben ik nu. Uitzicht op meer. De ferry bracht me in 25 uur naar dit mooie plaatsje. Ik slaap lekker in mijn hutje en het is een heel andere ervaring dan de Mafia dronken sailor ervaring. De tijd verspringt soms naar Malawiaanse tijd. (Een uur eerder) Ik moest wakker gemaakt worden omdat ik de wekker had gezet maar niet doorhad dat de tijd versprongen was

Rennend, in mijn haast de oplaadkabels vergeten, haast ik me van de ferry achterop een pikkie … jawel een pikkie pikkie it is. Na vijf minuten moet de jongen plassen en je raadt het al….. gelukkig staat hij met z’n rug naar me toe.

Nu net terug van een prachtige wandeltocht.

Ik ga morgen ook hiken, en dan post ik de volgende blog vast vanuit Zambia!

Liefs Jet

Oud vertrouwd en nieuw

Hoi allemaal.

Van 0 naar 35 kan zomaar in 1 vlucht. Als het om temperatuur gaat dan. Wat was het weer fijn om in. Dar es salaam te landen en de tropische temperatuur weer te voelen. Voornemens was ik om meteen weer een matatu in te stappen of wurmen om zo mijn eerste uren in local stijl te beginnen. Maar toen ik eenmaal mijn visa en backpack had was de verleiding ook wel weer groot me in de zachte banken van een taxi te nestelen Geriefelijk kan ik.zo het straatleven van Dar weer in me opnemen.Contrast met Nederland kan niet groter. Een wit war van verkeer, een busje aangeduwd door twintig man met zwart roet omringd. Straatverkopers. Kinderen blootsvoets in schooluniform. De kleurrijke kleding. Een mengelmoes die ik weer omarm. We komen met veel moeite vooruit, de drukte is groot…. Op weg naar vertrouwd Baga mojo, dat fijne kustplaatsje zo n 80 km boven Dar.

En waarempel, krijg ik in Baga toch nog een local vervoerservaring. Happy spring ik achter op een Piki wanneer de taxi chauffeur niet verder kan door de diepe plassen. Heerlijk. Wind door de haren en gaan. Zigzaggend over de rode zandpaden, plassen vermijdend. Op weg naar Mikoko lodge. Deze lodge blijkt een schot in de roos. Iets verder van het historische centrum maar een relaxte sfeer, fijne kamer met balkon en uitzicht op de oceaan. Ik geniet een aantal dagen van het vertrouwde Baga. /Massage, strandwandeling en lekkere eten.

ik ontmoet Alan opnieuw, en we krijgen het idee om samen naar zijn camp Peku Peku te gaan. Dat zal een hele onderneming worden want het water staat zeer hoog. Wegen en bruggen overstroomt. Vond dit best even naar om te zien. Veel hutjes zijn volledig onder water verdwenen. Maar met de Hillux, kano, benenwagen en motorboot komen we op het kamp aan. Voeding mee voor onszelf en de twee bewakers. Eieren ananassen mangos melk drinkwater rijst groentes. Voortgeduwd in kano’s en wij er lopend naast. Jeetje wat is dit een onderneming, voeten ver weg in de modder en het water op kniehoogte. We horen hippos. Ik zie slangen. Ik ben ietwat op mijn hoede. Maar Alan stelt me gerust. De hippos zijn mijlenver. We bereiken zijn restaurant dat net een paar maanden geleden verhoogd is. Magisch zijn de geluiden van de vogels, krekels. Rust. Ik hoef hier niks, lezen, dromen en genieten van Alans kookkunst. Mijn hutje is pak hem beet 200 meter waden. In het donker vond ik dat wat minder maar okay, ik ben weer een nieuwe ervaring rijker :) De twee mannen die het kamp bewaken maken een vuurtje en we drinken samen een gin tonic. S nachts hoor ik dat hebt hemelwater weer met bakken uit de lucht komt. Dan wordt de terugreis vast nog uitdagender. En dat was het zeker.Het waterpeil stond nog hoger en we trotseerden na twee nachten net aan de spannende overstromingen en rapids. Wederom te voet en met de boot. Na uren bereikten we Baga weer. Wat bagage minder maar wel vier kippen met ons mee. Deze stuurt Alan met een busje naar zijn moeder in Arusha ;)

Warm welkom door de staff van Mikoko, chapati en vis met een koude Kili ( Tanzaniaans biertje) We proosten op de veilige aankomst en ik ben weer een bijzondere herinnering rijker.

Dan gaan we zuidwaarts, richting Mafia island. We vertrekken om half zes in de ochtend. Maar 180 km tot de ferry maar altijd afwachten of deze wel vertrekt. We moeten door Dar… mega file rijden. Halen we de boot van twee uur? Wordt nog spannend. Maar het idee van Alan bracht uitkomst. Een stuk drukte omzeilen we door de ferry naar Kigamboni te nemen en vandaaruit onze weg te vervolgen. We komen zowaar op tijd aan bij de ferry. 200 man maximaal mag erop. We kunnen er niet meer bij. Balen. Alan probeert met de manager. We wachten lang, een voor een worden de namen van de passagiers opgenoemd en traag wordt de rij wachtenden kleiner. Hoe het precies toch goed gekomen is? Ineens komt Alan naar me toe en mag ik nog de boot op. Rennen!!!!

Gaan voor op de boot zitten en relaxen wat. Sommigen willen op de foto met me dus dat doe ik maar. Ook hier is insta en facebook de orde van de dag.

Heerlijk de wind en de zee. Vier uren zou de overtocht duren. Dat bleek te hoog gegrepen. Inmiddels al een poosje donker bereiken we polle polle het eiland. Ik voel en zie (ondanks het donker ;) nu al dat dit een andere en rustiger sfeer heeft dan Zanzibar. Ben benieuwd We eten en drinken wat in een plaatselijke bar en boeken een hotel in de buurt. Morgen kunnen we terecht in een mooi camp met rietjes hutjes aan zee. Bij daglicht vertrekken we in een tuktuk naar deze plek. En zie hier, nu zit ik op de veranda met een ginger tea dit verhaal te typen.Morgen hopelijk walvisghaaien spotten. Al hoorden we dat ze al twee weken niet gezien zijn..ik ga het weer meemaken.Vandaag een chill dagje in het vooruitzicht. Of chill? Af en toe krijg ik een hartverzakking van de brutale apen die veel te dichtbij komen. Ik moet er soms zelfs van gillen… heel hard. En dan lacht de staff en jagen de apen weg. ik hou niet van apen, maar wel van dit heerlijke uitzicht op de oceaan.

Ik ga er een eind aan breien, zal over een tijdje weer een nieuw verhaal plaatsen.

Tot snel,

Tropische eiland groetjes

Jet

Warm heart of Africa

Malawi, the warm heart of Africa. Mooie warme herinneringen ben ik hier weer rijker geworden :) Al heb ik het hier voor het eerst ook koud gehad!

Ik ben weer ‘terug’ met mijn gedachtes bij het plekje in Usisya Malawi. Daar waar ik de veerboot heb genomen naar Nkatha bay. Wat een gave ervaring was dat weer. De dagen voor deze veertocht nog gehiked, naar een prachtige waterval waar mindfullness niet meer nodig is omdat het plekje en het geluid van het water je meteen rust geeft. Door het dorp terug wandelend met gids Griffin, ontmoet ik zijn moeder en eet ik mandazi (cake) nsima (jaja de maispap is weer op het menu ;) en pompoenpuree (deze vind ik heel smaakvol)

Als ik terug ben besluit ik in de vooravond een potje te poolen met Griffin en wat vrienden. Maar meer dan wat half of heel dronken dorpsbewoners tref ik niet aan. Allemaal zwalkend rondom een pooltafel, met luide muziek en 1 mzungu. . . Verschrikkelijk ongemakkelijk voel ik me niet, maar als ik daarna merk dat alle poolballen vol gaten zitten, en de stick krom en het bier heel warm lopen we weer terug. Ik kruip lekker vroeg in mijn cabana aan het meer, waar ik wakker word van de apen die over het dak lopen, en de zon die naar binnen schijnt.

De Ilala is een feestje. Vooral omdat ik een eersteklas ticket heb en daarom de beschikking over een bar, stoel en heerlijk windje en uitzicht op het bovendek. Met honderden mensen staan we aan de kant te wachten tot we met bootjes naar de Ilala gebracht worden. Ondertussen is het bedrijvigheid alom. Vissers halen hun netten leeg, vrouwen staan te zingen en kinderen spelen in het water. Het is lastig uit te leggen maar ik merk vaak dat ik wachten dan fijn vind omdat er zoveel te zien en te ontdekken valt. Dan mag ik ook in de boot, schat dat ik nummer 41 was waar er plek is voor 20. De muziek staat op standje ‘loud’ en na een paar minuten word ik letterlijk de Ilala in geduwd waar ik toch dankbaar ben dat ik een eerste klas heb ;) Ik bestel een koude Safari en zie na een paar uur de plek waar Lon en JW zo lang hebben gewoond. Er staat nu een ander huis, maar er komen toch ook weer heel veel herinneringen naar boven.

Besluit een nacht in een heel goedkoop hotel te overnachten en dat was duurkoop. Niet geslapen, had het gevoel dat ik op de dansvloer tegen de basspeaker aan lag te slapen. Zoveel herrie… Geen moeilijk besluit dus de volgende nachten naar Mayoka te gaan. Deze plek ken ik nog. Ik rust hier weer goed uit en bezoek de schooltjes van Rjimke, Chimwemwe. Samen met Innocent (die ik ook nog van een decennia geleden ken) stap ik achterop een boda en zie dat de kinderen plezier hebben, de juffen van het eerste schooltje herkennen me nog van 8 jaar geleden. We kletsen wat bij, en ik maak verslag en foto’s voor Rjimke.

Dan heb ik app contact met Paula, zij past op huis en honden van ‘Makuzi’. Ook een tof plekje aan het meer. Lonneke tipte me dat zij hier is met haar dochter. En hoe lekker is het weer eens Nederlands te praten. Ik neem tonic en gin mee en heb een ontzettend gezellige middag en avond. Met Paula vertrek ik de volgende ochtend naar de markt, waar we wat groente en fruit kopen en vanwaar ik me in een busje prop op weg naar Lilongwe. Helaas moet ik ver omreizen omdat de kustweg te beschadigd is door de regen. Mijn uiteindelijke bestemming is Monkey bay en Cape mclear. Maar voor ik daar ben ben ik heel wat uren zoet, kom ik pas tegen middernacht in Lilongwe aan, en ontdek ik dat in Lilongwe google maps niet werkt. Mijn hotel is niet te vinden. Ik ben moe dus vraag de chauffeur of hij nog een hotel kent. Zowaar. Ik neem genoegen met een korte nacht en lauwe koffie in de morgen en ga lekker vroeg op weg naar lake side Monkey bay. Hier mag ik weer een heel stuk achterop de piki (YOEHOEOEEO) en bijna zijn we bij de idylische accommodatie waar ik zo n zin in had. Bijna… want de weg verandert in water en ik kan de hutjes niet bereiken. Als ik op het punt sta terug naar de weg te gaan komt er een kano aanvaren die me naar mijn hutje brengt. De toiletten, douche en restaurant bereik ik ook alleen met de kano. Whahaa. Ach. Het was eigenlijk best heel leuk voor een nachtje. Maar ik ben hier ook echt de enige gast en ik voel dat ik ook wel zin heb in wat aanspraak. Dan is het met kano, fietstaxi en motor niet zo ver naar cape mc Lear. Ik settel me op een ligbedje in een fijn verblijf met uitzicht op het meer. De zonsondergang is fantastisch, en er zijn ook nog eens een handjevol andere reizigers waar ik mee kan proosten en verhalen delen. Hier blijf ik dan ook vijf nachten alvorens ik naar Zomba ga. . .

Ik geniet van Zomba, ontdek al snel weer een tentje waar massage en gelnagels bijna niks kosten ;) en de plaats is rustig en vol sfeer. Op het Zomba plateau hike ik een heel eind berg op en af. Mooi!!! Blaren en spierpijn na deze tocht. S avonds ben ik dankbaar dat ik nog een jas gekocht heb in Mzuzu… het is koud! Een nieuwe ervaring voor mij is een bed in een slaapzaal… ik twijfel of ik dit aandurf maar het hotel is verder fijn en het is maar voor een nachtje, daarna is er weer een prive kamer vrij. Positief blijven denken, gewoon doen. Ik lag maar met een paar anderen op een zaal met tien bedden. Ik kruip bovenin het stapelbed in de hoek, zo ver mogelijk van iedereen vandaan. Een fantastische ervaring was het. Net voordat ik tevreden kan slapen kruipt een corpulente Zwitser in het bed naast me. Hij excuseert zich dat hij een snurk apparaat heeft die maar zachtjes geluid maakt. ‘ It’s okay’ geef ik aan. ‘Good night’

Binnen no time was hij in dromenland en ik, ik kon dat apparaat zelfs door mijn rustgevende slaapmuziek heen horen. Lukte me ook niet me te focussen op wat anders. Tja, dat is waarom ik niet zo van slaapzalen houdt.

Wat is het dan lekker om deze reis af te sluiten in Dar es Salaam. Kigamboni is een plek aan zee, met fijne strandhutjes en een tropische bries. Dussssss om het verhaal niet onnodig nog veel langer te maken ;) … ik reis van Zomba naar Blantyre, daar verkies ik de lucht in plaats van land en zee, en binnen twee uur ben ik weer in Tanzania. En wat heb ik hier een gave cabana aan zee. Tien meter lopen en ik ben in het verkoelende water. Wat verderop een paar barretjes, en vooral… de local sfeer vind ik hier fijn. Nou ja.. correctie.. vannacht was het niet fijn want weer lag ik tot vier uur ’ s nachts wakker van het feestje pal naast mijn hutje. Nu hoor ik net dat dit vannacht weer zo is dus ik pak mijn pack maar weer op mijn back en vertrek wat kilometers verderop straks.

En dan … en dan…. Ja aan alles komt een eind, ook aan deze maanden vol ervaringen en avontuur. Overmorgen vlieg ik weer naar Amsterdam. Maar mijn intentie…. Nieuwe reisplannen maken want wat word ik hier toch blij van.

Liefs Jet