Gister de grens van Zimbabwe overgestoken naar Mozambique. Was een hele belevenis waaronder wat gezeur met visa aan de grens. Iets met corrupte ambtenaren, en toegeschoven dollars voor mijn stempel. Dan weer blij met de pikkies, die zowaar in Mozambique weer enthousiast overlal te vinden zijn. Maar genoeg Mozambique. Dit land mag ik nog beleven. Achter me ligt nog een stuk Zambia en Zimbabwe wat ik nog niet gedeeld heb en nu graag wil doen. Ook voor mijzelf vind ik het fijn om taal te even aan alle ervaringen.

Bij Edith en John ben ik gestopt in mijn laatste blog. Editih en John met hun fijne cottage waar ik me zo thuis voelde. Regelmatig dacht ik; morgen ga ik weer verder reizen, maar besloot dan toch te blijven.. De mensen in de buurt leerde ik beter kennen. Zo was daar Annemarie, een Nederlandse die al een poos in Zambia woont. In een grote tent aan de Zambezi. En Vanessa, een Engelse die een eco lodge runt. We duiken regelmatig in de Hillux en ontmoeten elkaar onder het genot van een biertje. Ook maken we een geweldige boottocht op de zambezi, maken lol met de bootsman door beurtelings Rose uit Titanic te spelen. Arnen wijd voorop de boot en hij erachter als Jack. Een nijlpaard keek toe vanaf de oever. Dan weer terug naar huis. Naar de cottage in siavonga. Waarna ik dan de ochtend vaak gebruikte voor lezen en dan rond 2 met Edith de kinderen en de leerkrachten weer afzette bij hun huis. Edith runt een schooltje bij hun huis, en rijdt ook de schoolbus. Klein busje waar ik dan dankbaar gebruik van maak als taxi. Want dan is er 1 fijn hotel met zwembad waar de rest van de dag dan fin doorgebracht kan worden samen met Edith. Even lekker loom vakantie vieren daar dus in dat fijne groene heuvelachtige. Siavonga. En ondertussen hoor ik van de locals hoe zij moeten vechten om te overleven. De Milli meal. (Maïsmeel) is twee keer zo duur. Bijna 500 kwacha in plaats van200 een jaar terug. Oogsten mislukken, benzine is ook over de kop gegaan. Er is honger, zorgen, medicijnen kunnen niet worden betaald. Ik sprak met een serveerder bij een hotel. Hij verdient 1500 kwacha per maand wat al een riant salaris is. Omgerekend 55 euro per maand. De maïsmeel die hij voor zijn gezin koopt is dus al bijna 20 euro en daar kunnen ze twee weken van leven. Gelukkig hoeft hij niet te huren maar een uniform voor zijn twee kinderen en schoolboeken zijn grote zorgen. Ik zie lange rijen, mensen moeten soms een dag wachten voor een zak maïsmeel. Verdrietig word ik van het nieuws dat in februari en maart de noodtoestand in Zambia en Malawi is uitgeroepen. Miljoenen mensen lijden honger als gevolg van de droogte. Vanochtend las ik dat ook Zimbabwe de noodtoestand heeft uitgeroepen. Soms vind ik dat wel lastig om te zien en te horen. Ik reis overwegend vrolijk door een continent waar zoveel mensen lijden, maar probeer in kleine dingen te helpen. Ik koop regelmatig iets van mensen op straat en in de bus. Vermijd de grote supermarktketens en ben rijkelijk met fooien. Want ook de mensen die in de hotels werken krijgen niet altijd een redelijk salaris om te (over)leven.Verbaasd ben ik ook dat er in de media nauwelijks aandacht is voor de nijpende toestand in dit gedeelte van Afrika. Maar de mensen tonen (veer) kracht en zijn vriendelijk. Poeh… contrasten in de wereld….

Contrasten…. Gelukkig krijjgt het personeel bij het kasteel en de lodge van Edith en John een goed salaris. De kinderen krijgen een kans om naar school te gaan en ze kunnen leven van het loon. Dat is lang niet overal zo zoals ik al beschreef. Dan maak ik even een contrasterend bruggetje naar het weekend dat ik met Edith op stap ben gegaan in Lusaka. Met de Hillux gaan we op pad. We zouden moeten shoppen voor de lodge maar we besluiten een chauffeur te huren met een lijstje voor de boodschappen en wij duiken het luxe leven in van Lusaka. We hebben er lol om en besluiten dit niet tegen John te zeggen ;) Na vijf uur rijden, met de luxe van de chauffeur komen we aan in Lusaka. We besluiten onze nagels te laten doen, een gin tonic te drinken, in te checken bij een hotel en op zoek te gaan naar massage. Nadat we de massage toko hadden gevonden en uitkeken naar een uur relaxen hadden we de volgende ervaring. . . . Een voor een kwam een meisje zich voorstellen. Zonder ons aan te kijken noemden ze hun naam, draaiend met hun heupen en schaars gekleed. Toen kwam de eigenaar naar ons toe met de boodschap welk meisje we wilden bestellen. Geen twijfel mogelijk dat deze tent een ander doel had dan alleen massage. Met een smoes vertrekken we. Het sfeertje was al niet zo fijn. Daarna twijfelden we of we eerlijk hadden moeten zijn over onze vermoedens. Maar in het moment was dit ons besluit en dat is goed zo. Edith koopt nog een leuke uitgaansjurk en komt met het idee ons professioneel te laten opmaken. Best een gaaf idee, ben nooit zo van de lagen make up maar een visagist kan me vast 41 laten lijken :). Zo gezegd zo geregeld . We vinden iemand die op onze hotelkamer komt om ons onder handen te nemen. Muziekje erbij aan en na vijf lagen make up herken ik mezelf nauwelijks. Ach wat, het is even wennen dat nieuwe gezicht maar vrolijk hijsen we ons in onze leukste kleren en pakken een taxi naar the place to be in Lusaka. Vervolgens gaan we nog naar wat andere dans gelegenheden en zakken uiteindelijk als het licht aan de horizon verschijnt in een taxi naar hotel. Een paar uur slapen en dan is de chauffeur er die laat zien wat hij allemaal gekocht heeft. De hillux vol met bouwmaterialen, kussens, gordijnen vertrekken we weer naar huis waar John trots is dat het ons gelukt is alles te bemachtigen wat op het lijstje stond.

Een paar dagen later word ik wakker met de reiskriebels. Heb zin om naar Zimbabwe te gaan. Deze rustperiode bij Edith heeft me goed gedaan en voor alles komt weer een nieuwe zin. Nu dus weer de pack op mijn back en op naar de grens met Zimbabwe. De meest rustige grens OOIT bezocht. Ik ben alleen. Hoef alleen de brug bij de Kariba damtussen Siavonga (Zambia) en Kariba (Zimbabwe) over te steken en voila ik ben in het volgende land.

De stempel is opmerkelijk snel gezet, zonder kosten en met een glimlach van de grenswachter begeef ik me weer in het volgende reis avontuur.