Kilometers on road, off road, door modder, gaten, water en zand wegen afgelegd. Met Ferry,tuk tuk, fiettaxi, te voet, motor, auto bussen en busjes (of wat daar op lijkt ;) Vanaf de kust in Tanzania tot aan Lake Malawi waar ik nu ben. Op een droomplek, aan het meer….. Ik begin maar gewoon weer bij het begin, een week of drie vier geleden. Toen stapte ik achterop een motor en in een busje van fish eagle point naar Bagamoyo. Bekend terrein, ander onderkomen. Een prive huisje dichtbij het strand, en op de motor binnen vijf minuten in historisch Baga. Ik geniet van wandelingen aan het strand, de paar leuke eettentjes en de fijne sfeer daar. Ik ontmoet Allan weer, die een eigen campsite heeft in Saadani NP. Mooie kans om met hem die kant op te rijden en een paar dagen in een safaritent te vertoeven. Middenin het groen, buitendouche en rust!! Geen olifanten gespot hoewel die regelmatig een bezoek brengen aan Peku Peku. Er is een andere groep reizigers en samen zitten we ‘s avonds om het kampvuur met een Serengeti biertje en heerlijk eten. Na een paar nachten stap ik weer in de jeep en slaap nog een nacht in Baga. Nu ik toch in de vertrouwde omgeving ben zoek ik ook Fransesco in Pangani nog op. Het Italiaanse eten en het mooie uitzicht over de mangrove en oceaan is een refreshment voor de mind. Die duik in het zwembad dan weer een refreshment voor the body ? Ik lees veel en voel me meer dan relaxed!

Dan even goed denken en ‘voelen’, ik ben dichtbij Zanzibar. Kan besluiten er heen te gaan, maar iets houdt me tegen. Misschien het idee dat Zanzibar erg toeristisch is, en dat dat het reisgevoel wat zou wegnemen? Ik kan er moeilijk taal aan geven maar besluit toch de ferry vanuit Dar es Salaam te pakken en het gewoon te beleven. Ik kies voor een mooi plekje aan Jambiani beach. Een prachtig strand, Zanzibar is mooi! Stonetown wemelt van de Arabische invloeden en is echt de moeite van een bezoekje waard. De derde nacht slaap ik in een idyllisch hotelletje middenin de oude stad. Na een stevig ontbijt pak ik de ferry weer terug naar het vaste land, en vervolg mijn weg in etappes. De trein skip ik voor het gemak omdat deze vaker niet dan wel lijkt te gaan als ik de locals mag geloven. Dus bus time again. De eerste stop over is Morocorro…… Ik merk meteen het verschil in temperatuur, de vegetatie en de bergen. Onder de indruk ben ik en ik krijg meteen de hike kriebels. In een hotel gerund door een Griekse dame ontmoet ik een man die me graag de omgeving laat zien. Heerlijk om de schoenen weer onderuit de rugzak te toveren en in beweging te komen. Ik proef de Afrikaanse keuken weer bij hem thuis( zoete aardappel, chapati bonen en cassave) en schuil af en toe voor de regen bij de dorpsbewoners. Dat zijn onvergetelijke momenten omdat je dan even ‘echt’ bij de mensen thuis bent en met ze in gesprek kan gaan over het leven in Tanzania. Ik hou er zo van. Soms schrik ik van de verhalen. Rotsblokken die afbreken door de regen en huizen die daardoor zwaar beschadigd zijn. Mensen die dit niet overleefd hebben… Verdrietig. Die regen komt dan ook soms met teveel bakken uit de lucht waardoor oogsten ook weer mislukken… Twee dagen reis ik met busjes, waarvan de uren Afrikaans zijn. Dus die rit die vier uur zou duren duurt tien of elf, en die andere rit naar Mbeya zelfs 16 !!! uur in plaats van de beloofde zes. Maar goed, dat wist ik natuurlijk al, maar vooral die rit naar Mbeya kostte me (beetje) ongeduld …. Ik zat naast een jongen, zijn universiteit en huis liggen vlakbij mijn hotel. Zo liep ik met hem naar het hotel, eindelijk de benen strekken. Ennnn ik had meteen een gids voor de volgende dag. Kelvin wilde me graag de stad laten zien. Zo vergezelde hij me een aantal dagen in en rondom Mbeya. Deze stad voelde voor mij fijn, en ook het hotel gerund door Indiase mensen was een plezier (mede door de uitzonderlijk lekkere curries)

Tja, en dan is het tijd voor ‘de oversteek’ naar Malawi. Zeer relaxed stapte ik een busje in naar de grens, achteraf goed om deze relaxte basishouding te hebben want deze keer was de grenservaring wat minder leuk. Zachtjes uitgedrukt. Heb er vijf uur doorgebracht omdat ik een e visa moest hebben. Van kantoor naar kantoor. Geprobeerd de e visa op dat moment nog aan te vragen met een zeer dominante grensbewaker voor me. ‘Rustig blijven Jet’, zei ik tegen mezelf. ‘Blijven lachen’. Maar oh, dat lukte op een moment echt niet meer. Vooral toen er schreeuwen aan te pas kwam en ik een hokje werd gezet en ik op ‘de baas’ moest wachten. Dat was echt uren later. Kort gezegd, ik heb de lunch voor die ‘baas’ moeten betalen, 80 dollar (in plaats van 50). Ook heb ik moeten betalen met mijn gemoedsrust en orientatie vermogen. Toen ik eindelijk mijn visa had en een bus naar Karonga wilde pakken, moest de chauffeur hard, heel hard lachen. In mijn consternatie was ik weer teruggelopen naar de Tanzaniaanse kant. (whahaaaaaa) dus nog maar een keer de grens over naar Malawi ;) De klok een uurtje terug en nog een hotel vinden want het werd al donker. Ik neem een taxi want ik wacht te lang in de bus voordat hij vertrekt. In Karonga is geen plek te vinden omdat de president de volgende dag op bezoek komt. De chauffeur nodigt me bij hem thuis uit, en zijn vrouw kookt maispap en biedt me een slaapplek aan. Zo eet ik Nsima (smakeloos dikke brij maispap) en slaap ik op de grond. Maar de gastvrijheid maakt alles goed. En ik ben weer een ervaring rijker. Jan Willem en Lonneke informeren me rijkelijk via de app naar welke mooie plekken ik kan gaan. Malawi kenners ten top. Ik ga naar Chitimba camp gerund door Carmen en Ed, een Nederlands stel. Lekker weer Nederlands praten ? en de volgende dag naar Mushroom farm. Een magisch mooie plek in de heuvels. Ik wandel ernaartoe en laat mijn zware rugzak in Chitimba. Prachtige wandeling waarbij ik zonder nat pak de farm bereik. Ook weer bekend terrein want in 2015 was ik hier met Ellen JW en Lon. Het uitzicht is nu grijs helaas omdat het weer veranderd. Geen warme kleren mee ook, maar ik geniet van de cliffside cabin, het heerlijke eten en de gesprekken en de gezelligheid met andere reizigers. Ik ga nog naar een feest in de universiteit van Livingstonia. Live music en feestende studenten. Erg vermakelijk. Tussen de buien door is er uitzicht en na een paar nachten wandel ik zonder regen weer terug naar Carmen en Ed. Dan is er de volgende dag geen busje die me naar Mzuzu kan brengen. In ieder geval niet na een paar uur wachten dus stap ik in een shared taxi. Opgepropt merkt mijn rug de slechte weg op…. Au….

En dan is er de road police die ik van mijn eerdere Malawi ervaringen nog wel ken. Een paar keer moeten betalen en twee keer van taxi gewisseld omdat de chauffeur geen rijbewijs had. Tja. Avontuur… dat wel. En wat is het hier mooi, UB 40 en Bob Marley klinken door de krakende luidsprekers in de taxi en ik geniet. Ik bereik Mzuzu en Macondo camp (ook getipt door JW en Lon) is een fijne bestemming. Italiaanse eigenaren, heerlijke sfeer! Ook hier hike ik in de heuvels rondom Mzuzu en ik drink cappucinno en s avonds hun eigen gemaakte limoncello! Regen blijft af en aan gaan, en ik zie op mijn weer app dat het beter is aan het meer. Achterop een motor maak ik een fantastische rit van 60 km naar de plek waar ik nu ben. Een huisje direct aan het meer, een paradijsje. Ik ben hier de enige gast dus zoveel rust!

Andrew, de manager brengt me nu net een glaasje wijn en ik heb een uitzicht over het meer, de houten vissersbootjes. Het leven voelt goed. Maandag kan ik de Ilala (veerpont) naar Nkatha bay nemen. Wederom bekend terrein.

Ik wens jullie allemaal lente toe! Ik laat gauw weer wat van me horen of lezen. Heel veel liefs Jet.