Hoi allemaal,

Vanuit het Kids care centrum schrijf ik dit verhaal.... me realiserend dat ik eigenlijk niet goed weet waar te beginnen. Zoveel indrukken en zoveel meegemaakt. Ik voel me heel welkom hier en heb al mogen ervaren hoeveel ki.c doet voor de kwetsbare kinderen met een beperking.

Met mijn vader en driver JW de laatste kilometers afgelegd in Kenia. Mombasa bezocht en ook naar Shimoni aan de kust geweest. Daar mocht JW eindelijk weer eens duiken en verkenden mijn vader en ik al snorkelend de oceaan. Prachtige onderwaterwereld, en een lunch op Wasini eiland. Een echt vakantie gevoel. Ook Mbuyu Beach lodges in Mswambweni hebben we bezocht met Gerard en Lisette en Anne. Dit was ook geen straf. Paradijselijk mooi, wit strand, en mooie bungalows. Ik heb in ieder geval al twee plekken leren kennen waar ik de weekenden kan doorbrengen.

We hebben met een social worker een dorp bezocht waarbij we families bezochten die gesteund worden door kidscare. Prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelen .De families krijgen de kans in drie jaar tijd een zelfstandig leven op te bouwen met behulp van financiële steun. Het zit zo mooi in elkaar, als jullie meer hierover willen lezen verwijs ik naar de website. www.kidscarekenia.nl. (anders wordt het een lang lang verhaal en ik hou van kort en krachtig :)

Meteen ben ik overal bij betrokken, heb vergaderingen mee gemaakt met de headteachers, een teamdag met alle kidscare medewerkers (inclusief touwtrekken en blik werpen), de moeders met de kinderen ontmoet die therapie krijgen. Ik ben geraakt door de passie van de medewerkers, en ook door wat kc voor elkaar krijgt om de kwetsbare kinderen te helpen een zo zelfstandig mogelijk leven op te bouwen. Veel kinderen hebben door zuurstof gebrek een beperking (cerebrale parese ) Als kidscare er niet was geweest waren deze kinderen nooit uit hun isolement gekomen en nog steeds verstopt uit schaamte.

En dan ga ik op weg naar de schooltjes. . . . er zijn er zes die ver uit elkaar liggen. Achterop de motor, met de matatu (minibus) of met de auto van een therapeut.. . De leerkrachten beter leren kennen en de situatie op de schooltjes bekijken zodat ik volgende maand de focus kan bepalen wat ik kan betekenen namens kidscare voor de leerkrachten en kinderen. Tot nu toe veel mooie dingen gezien. Maar ook dingen die we ons in het rijke Nederland niet voor kunnen stellen. 1 leerkracht voor 28 leerlingen met een beperking bijvoorbeeld. Niet genoeg stoelen en tafels voor alle kinderen. Maar wat het meest bijblijft is de stralende gezichten van de kinderen, dat ze elkaar kunnen ontmoeten en dat ze niet meer thuis hoeven te zijn. De moeders die zo blij zijn met de therapie, die er anders gewoonweg niet zou zijn. Ook zij raken uit hun isolement en zien dat ze niet de enige zijn. Delen is zo belangrijk hierin.

Ik kan nog uren vertellen, maar dat ga ik jullie niet aandoen ;) Ik ga mama Fridah zo opzoeken. Zij is het manusje van alles op het centrum. Ze zorgt voor het eten en haar medewerkers. Dus ook zo voor mij met een koud biertje.

heel veel liefs,

Jet